Ο σκοτεινός ρόλος του Ιερού των Δελφών και η δολοφονία του Αισώπου

Τα ειδεχθή εγκλήματά του Ιερού των Δελφών.

Το αδίστακτο Δελφικό ιερατείο και η δολοφονία του Αισώπου.

Όταν λέμε ότι η αρχαιοελληνική παγανιστική θρησκεία ήταν αταίριαστη και ανάξια θρησκεία για τους λαμπρούς προγόνους μας και πως η αρχαιοελληνική κοινωνία δεινοπαθούσε και συνθλίβονταν από τις συμπληγάδες της, μπορούμε να το αποδείξουμε ανά πάσα στιγμή από τα απειράριθμα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων. 

Το πολυποίκιλο αυτό θρησκευτικό μόρφωμα, ήταν η θανατηφόρα νόσος στο σώμα του Ελληνισμού, η οποία τον σκότωνε αργά και σταθερά από το απώτερο παρελθόν, ως την εκπνοή του αρχαίου κόσμου. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχαίος Ελληνισμός ξεψυχούσε στους ύστερους χρόνους, μαζί με τη μοιραία θρησκεία του. Είναι ολοφάνερο πως η αρχαία θρησκεία συμπαρέσυρε στον τάφο της και τον Ελληνισμό, μαζί με τον πολιτισμό του και την ιστορία του! 

Είναι επίσης αποδεδειγμένο περίτρανα πως ο ημιθανής Ελληνισμός διασώθηκε από τον Χριστιανισμό, νεκραναστήθηκε στην κυριολεξία, ενώ η αρχαία θρησκεία εξέπνευσε οριστικά στα πρωτοχριστιανικά χρόνια, κάτω από το βάρος του πρωτογονισμού και των εγκλημάτων της!...

Όσο και αν προσπαθούν κάποιοι όψιμοι λάτρεις της να την ωραιοποιήσουν και να την παρουσιάσουν ως «λαμπρή θρησκεία», ως «απαύγασμα υψηλού πολιτισμού», ως «τη γενεσιουργό αιτία του πολιτισμικού θαύματος της αρχαίας Ελλάδος», τους είναι αδύνατον να αποσιωπήσουν τον εμφανή πρωτογονισμό της, την απίστευτη δεισιδαιμονία που καλλιεργούσε στο λαό, και το χειρότερο τα απειράριθμα εγκλήματά της κατά των Ελλήνων και κατά του Έθνους. 

Με φτηνούς και πολλές φορές γελοίους τρόπους προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα μύρια εγκλήματα, τουλάχιστον όσα έχουν καταγραφεί από την ιστορία, κατά των σοφών και των επιστημόνων από τα σκοταδιστικά ιερατεία, καθ’ όλη τη διάρκεια της αρχαιότητας, με αποκορύφωμα τις φρικτές διώξεις των σοφών και των επιστημόνων στην Αθήνα (δίκες και καταδίκες «περί αθεΐας») και τη θανάτωση περισσοτέρων από πεντακοσίων φιλοσόφων, επιστημόνων, πολιτικών, καλλιτεχνών, ποιητών, κλπ!

Στο παρόν πόνημά μας θα εκθέσουμε ένα από τα πλέον ειδεχθή εγκλήματά της, την δολοφονία από την ιερατική σπείρα των Δελφών, του μεγαλύτερου μυθοποιού όλων των εποχών, του Αίσωπου.

Πριν όμως εκθέσουμε το χρονικό της φρικτής δολοφονίας του μεγάλου άνδρα, ας δούμε εν συντομία ποιο ήταν το δελφικό «ιερό», και ποιος ήταν ο πραγματικός (ολοσκότεινος και ανθελληνικός) ρόλος του στα πράγματα των Ελλήνων και του Έθνους.

Δυστυχώς η μαύρη προπαγάνδα της αρρωστημένης αρχαιολαγνείας, εδώ και χρόνια, δεν άφηνε και δεν αφήνει πολλά περιθώρια μελέτης της πραγματικής ιστορίας της αρχαίας Ελλάδος. Το άτεγκτο «κοραϊκό σύνδρομο», (τακτική που εγκαινίασε ο ανεκδιήγητος Κοραής), δηλαδή η παθολογική και άρα μη επιστημονική «μελέτη» της αρχαίας ιστορίας, η οποία στην ουσία είναι άκριτη αποδοχή των κατευθυνόμενων και χαλκευμένων ιστορικών δεδομένων των «διαφωτιστών», σκεπάζει σαν τη γάτα το κόπρανά της, για να μη μάθουμε την αλήθεια και την πραγματική ιστορία των προγόνων μας. Και φυσικά, έχουν το σκοπό τους! 

Η παραποιημένη και χαλκευμένη ιστοριογραφία είναι το δόλιο επικάλυμμα του αντιχριστιανικού τους μένους. Έχοντας την ψευδαίσθηση, ότι ωραιοποιώντας υπέρμετρα την προχριστιανική αρχαιότητα, «μπορούν» να υποτιμήσουν την όντως λαμπρή δισχιλιόχρονη χριστιανική κατοπινή πορεία του Έθνους, να «καταδείξουν» τον δήθεν χριστιανικό «σκοταδισμό», ο οποίος ευθύνεται για τις υποτιθέμενες «συμφορές» του Ελληνισμού!

Το λεγόμενο Δελφικό «ιερό» υπήρξε μια από τις «μεγάλες αμαρτίες» της αρχαίας Ελλάδος. 

Όχι μόνο «φωτεινό» δεν υπήρξε, όπως τανύζονται να καταδείξουν οι αρχαιόπληκτοι, αλλά ολοσκότεινο άντρο δεισιδαιμονίας, απάτης, οικονομικής εκμετάλλευσης και ανθελληνισμού! Προϋπήρχε ως «ιερός» τόπος των κακώς λεγομένων «προελλήνων», δηλαδή των πανάρχαιων αυτοχθόνων κατοίκων του ελλαδικού χώρου (Πελασγών, Ταφίων, Λελέγων, Κάρων, κλπ). 

Οι κάτοικοι αυτοί, ως τοτεμιστές, λάτρευαν στο χώρο αυτό τη «θεά Γη», ως χθόνια θεότητα. Ίσως και να λειτουργούσε και ως μαντείο. Όμως, όπως είναι γνωστό, μετά τη δεύτερη π. Χ. χιλιετία εισέβαλλαν στην βαλκανική χερσόνησο οι ορδές των Αρίων, τους οποίους κάποιοι τους όρισαν ως «έλληνες». Κατέκτησαν τις γηγενείς φυλές με άγριες σφαγές και συστηματική γενοκτονία. Τους άρπαξαν τα υπάρχοντά τους και τους μετέβαλαν σε δούλους (π.χ. είλωτες στη Λακωνική). Τους επέβαλαν τη θρησκεία τους (λατρεία των φυσικών φαινομένων), δηλαδή το δωδεκάθεο, και άρπαξαν τα «ιερά» τους, τα οποία χρησιμοποίησαν πλέον για τη λειτουργία της δικής τους θρησκείας. Μεταξύ των άλλων «ιερών» που άρπαξαν και άλλαξαν χρήση, ήταν και οι Δελφοί. 

Η «θεά Γη» εξοβελίστηκε και τη θέση της πήρε η ινδοευρωπαϊκή «θεά» Φοίβη, που αργότερα έγινε Φοίβος! Εκεί εγκαταστάθηκε ισόβιο ιερατείο και θέσπισε μαντείο. Με τους πράκτορές τους σε όλες τις πόλεις, ακόμα και στους «βαρβάρους», τους διαβόητους πυθαϊστές, ή πυθίους, έσπερνε στις λαϊκές μάζες απίστευτη δεισιδαιμονία και φόβο στους ιδιότροπους «θεούς». Ο καλλίτερος τρόπος να αντιμετωπισθεί η «θεϊκή» μήνη, ήταν η πρόγνωση της «θεϊκής» διάθεσης και γι’ αυτό άρχισε να αναπτύσσεται η «τέχνη» της μαντικής. Η επιβολή της αυθεντίας της Φοίβης, που μετά έγινε Φοίβος – Απόλλων, ως διάμεσο (μέντιουμ) των «θεών» και των ανθρώπων, έδωσε απίστευτη αίγλη στο ανεκδιήγητο μαντείο. 

Οι χρησμοί ήταν αποτέλεσμα παθολογικής έκστασης της πυθίας και ειδικής «επεξεργασίας» των αδίστακτων ιερέων. Στην ουσία οι αποκρουστικοί σπασμοί και τα ακαταλαβίστικα παραληρήματα της πυθίας ήταν για να προκαλούν εντύπωση στους ζητητές των χρησμών. Οι ιερείς χάλκευαν με περισσή μαεστρία τους χρησμούς, με πολλαπλή σημασία, δηλαδή να ισχύουν σε κάθε περίπτωση, ώστε ο «θεός» να βγαίνει πάντα «αληθινός»! Ουδεμία μαρτυρία υπάρχει ότι βγήκε έστω και ένας χρησμός αληθινός! 

Η χλίδα των ιερέων

Ο εθνικός μας ιστορικός Κ. Παπαρηγόπουλος αναφέρει απερίφραστα πως «οι θρηλούμενοι χρησμοί που επαληθεύθησαν ήσαν κίβδηλοι» (Ιστορ.Β΄,σελ.27). Γι’ αυτό και όσοι είχαν γνώση της απάτης που σκάρωναν οι σκοτεινοί ιερείς, είχαν δώσει στο «θεό» το προσωνύμιο Λοξία, δηλαδή «λοξό» στις αποκρίσεις του! Φυσικά οι χρησμοί γινόταν με αμοιβή και γι’ αυτό τα έσοδα του «ιερού» ήταν κολοσσιαία και τα πλούτη του αμύθητα! Οι εκεί ιερείς ζούσαν σε αφάνταστη χλιδή!

Αλλά οι χαλκευμένοι χρησμοί δεν ήταν μόνο ψεύτικοι, αλλά και είχαν τεράστιο κόστος στους αρχαίους προγόνους μας. Τόσο η μυθολογία, η οποία για τους αρχαιόπληκτους λάγνους της αρχαίας Ελλάδος, είναι πραγματική ιστορία, όσο και η καταγραμμένη ιστορία, διέσωσαν αμέτρητες μαρτυρίες χρησμών του μαντείου για φρικτές ανθρωποθυσίες στους μανιακούς και αλλόκοτους «θεούς» της αρχαίας θρησκείας! Χιλιάδες αθώα θύματα, κυρίως νέες παρθένες και αγνοί νέοι, θυσιάστηκαν από σκοτεινούς ιερείς δολοφόνους της αρχαίας θρησκείας κατ’ εντολήν του δελφικού «ιερού», στους βρώμικους (κυριολεκτικά και μεταφορικά) βωμούς των αιμοβόρων «θεών»! Αλλά για το φοβερό κεφάλαιο των ανθρωποθυσιών θα επανέρθουμε σε άλλη εργασία μας, παραθέτοντας συνταρακτικά στοιχεία από τις αρχαίες πηγές!

Δεν έφτανε όμως αυτό, το δελφικό αδίστακτο ιερατείο, προκειμένου να περιφρουρήσει τα «δίκαιά» του συνάσπισε πολλές πόλεις σε αμφικτιονία, ως δήθεν θέληση του «θεού». Μέσω της αμφικτιονίας, της οποίας οι δραστηριότητες εξαντλούνταν στην προάσπιση των συμφερόντων του «ιερού» της δεισιδαιμονίας, του σκοταδισμού και της οικονομικής αφαίμαξης των Ελλήνων, εγέρθηκαν οι τέσσερις φονικότατοι «ιεροί πόλεμοι», κατά του γειτονικού φωκικού λαού, με την αρπαγή της λίγης γόνιμης γης του, από τους αδίστακτους ιερείς, από το 595 μέχρι το 332 π. Χ. 

Σοβαροί ιστορικοί αναφέρουν πως οι φοβεροί «ιεροί πόλεμοι», που προκάλεσε το δελφικό μαντείο, είναι η αρχή του τέλους της αρχαίας Ελλάδος, η αρχή και η πρώτη αιτία της παρακμής της!

Υπάρχουν και χειρότερα, που η παιδεία μας δε μας μίλησε ποτέ γι’ αυτά. Το δελφικό «ιερό» υπήρξε το χειρότερο ανθελληνικό κέντρο στην αρχαιότητα. Η εκεί ιερατική σπείρα ήταν με το μέρος όποιου έδινε τα περισσότερα χρήματα και προνόμια στο μαντείο! Στα χρόνια των περσικών πολέμων ήταν με το μέρος των Περσών! 

Φαίνεται πως το αδίστακτο ιερατείο δωροδοκήθηκε με τεράστια ποσά από τον πέρση βασιλιά και είχε λάβει τη διαβεβαίωση πως δε θα βλαφτεί από την επέλαση και την επικράτηση των βαρβάρων! Επίσης φαίνεται ότι οι ιερείς πίστευαν στην υποδούλωση της Ελλάδος στους Πέρσες και με την εθελοδουλία τους αυτή ήθελαν να συνεχίζουν τη φθοροποιό δράση τους και με το νέο καθεστώς! 

Έτσι οι αδίστακτοι ιερείς χάλκευαν απίθανους χρησμούς υποταγής των ελληνικών πόλεων στους ανατολίτες εισβολείς! 

Παραπλάνησαν τους Κνιδίους να μην οχυρώσουν την πόλη τους, προκειμένου να αποκρούσουν την περσική εισβολή, διότι (άκουσον, άκουσον) ήταν ασέβεια να αλλάξουν τη μορφή του εδάφους, «Ισθμόν δε μη πυργούτε μηδ’ ορύσσετε΄ Ζευς γαρ κ΄ έθηκε νήσον, ει γ΄ εβούλετο» (Ηροδ.Ι,174) με αποτέλεσμα να μη γίνουν οχυρωματικά έργα και να πέσει η πόλη στους βάρβαρους ανατολίτες! 

Η Πυθία υπέρ των Περσών

Οι Αθηναίοι έστειλαν πρεσβεία για να συμβουλευτούν το μαντείο τι έπρεπε να κάνουν για να σωθούν. Η Πυθία Αριστονίκη τους συμβούλεψε με κυνικό και αδιάντροπο τρόπο: «Τι κάθεσθε ταλαίπωροι; Φύγετε στα πέρατα της γης, εγκαταλείψτε τις οικίες σας και την ακρόπολή σας. Ο ερχόμενος από την Ασία Άρης θα καταστρέψει τα πάντα, και όχι μόνον τα δικά σας τείχη, αλλά και τα τείχη των άλλων πόλεων θα απολεσθούν. Πολλοί ναοί των αθανάτων θεών θα παραδοθούν στην πυρά. Φύγετε λοιπόν από το οχυρό σας, έστω και αν αυτό γεμίζει θλίψη τις ψυχές σας» (Κ. Παπαρηγόπουλου Ιστ. Γ΄,σελ. 94 και Ηροδ.VII,140). Και συνεχίζει ο εθνικός μας ιστορικός: «οι θεοτρόποι έμειναν εμβρόντητοι και δεν ετόλμων να κομίσωσιν εις Αθήνας χρησμόν τοιούτον» (όπου ανωτ.). 

Ανάλογους χρησμούς έδωσε και στους Αργείους και του Κρήτες να τηρήσουν ουδετερότητα απέναντι στη σύρραξη Περσών – Ελλήνων και να υποταχθούν στους βάρβαρους ασιάτες εισβολείς (Ηροδ.VII,148-169)! 

Όπως αναφέρει ο Κ. Παπαρηγόπουλος «Οι Κρήτες απέσχον του αγώνος, προτείνοντες ανατρεπτικόν τινά τον του εν Δελφοίς μαντείου χρησμόν» (Τομ.Γ΄,σελ.97)! Ευτυχώς που οι Έλληνες, στην πλειοψηφία τους, αγνόησαν την προδοτική «σφηκοφωλιά» των Δελφών και έδωσαν τιτάνιες μάχες και απέκρουσαν νικηφόρα τον εχθρό. 

Όταν οι Αθηναίοι, ξαναέστειλαν απεσταλμένους στο «ιερό» της ντροπής και του σκοταδισμού, πήραν την απάντηση ότι θα τους σώσουν τα «ξύλινα τείχη»! Γνωρίζουμε όμως ότι ξύλινα τείχη είχε τότε η ακρόπολη των Αθηνών και ούτε λίγο, ούτε πολύ τους παρότρυνε να κλειστούν σε αυτά, με στόχο να τους κάψουν ζωντανούς οι Πέρσες! Αυτό επιζητούσαν οι αδίστακτοι ανθέλληνες ιερείς των Δελφών! Βεβαίως ο μεγαλοφυής Θεμιστοκλής κατάλαβε την προδοτική προτροπή των Δελφών και «ερμήνευσε» τον χρησμό, ότι δήθεν έπρεπε να κάνουν ναυμαχία και απέτρεψε το ολοκαύτωμα της πόλεως, κατόρθωσε μεγαλειώδη νίκη στη Σαλαμίνα, παρά τις αντιρρήσεις των Δελφών!

Το ίδιο και στα χρόνια του φοβερού αδελφοκτόνου πελοποννησιακού πολέμου, το δελφικό «ιερό» βρισκόταν πίσω από αυτή την εθνική καταστροφή. Αντί να μεσολαβήσει με το κύρος που είχε και να τον αποτρέψει, τον υποδαύλιζε! Έδινε ψεύτικους χρησμούς νίκης και στις δύο αντιμαχόμενες παρατάξεις (Θουκ.Ιστ.Ι,118,3)! 

Η ανθελληνική δράση του συνεχίστηκε και στη φοβερή ρωμαιοκρατία, όπου ανήγαγε τον έναν μετά τον άλλον τους διεφθαρμένους τυράννους αυτοκράτορες της Ρώμης «θεούς», στήνοντάς τους λατρευτικά αγάλματα, τόσο σ’ αυτούς όσο και στους κίναιδους εραστές τους, όπως του Αντίνοου, εραστή του Αδριανού! 

Οι πόλεμοι των Ελλήνων, είτε οι κατά των βαρβάρων, είτε οι εμφύλιοι, ήταν η χαρά και η επιδίωξη της δελφικής ιερατικής σφηκοφωλιάς. Από κάθε πόλεμο απαιτούσε, ως δήθεν θέληση του ανύπαρκτου «θεού» Απόλλωνα, τη δεκάτη από τα λάφυρα! Είχε το θράσος να ζητάει από τις πόλεις ως και από αυτούς τους περσικούς πολέμους τη δεκάτη, τη στιγμή που ήταν με το μέρος των ηττημένων Περσών! 

Μετά την περιφανή νίκη της ναυμαχίας της Σαλαμίνας «ρωτήθηκε» ο Απόλλων αν «ευχαριστήθη με τα αφιερωθέντα αυτώ ακροθίνια, απεκρίθη ότι παρά των Ελλήνων ικανά έλαβεν, όχι όμως και παρά των Αιγινητών, παρ’ ών απήτησε τα αριστεία της εν Σαλαμίνι ναυμαχίας» (Κ. Παπαρηγόπουλου,Ιστ.,τομ.Γ΄,σελ.144)! Απίστευτα πράγματα! 

Η φιλία του «ιερού» με τους εχθρούς της Ελλάδος συνεχίστηκε και μετά. Όταν οι Σπαρτιάτες θανάτωσαν τον προδότη στους Πέρσες Παυσανία, δια του εγκλεισμού του στο ναό της Χαλκοοίκου Αθηνάς, το μαντείο των Δελφών τους υποχρέωσαν να καταβάλλουν αποζημίωση στους Πέρσες (M. Nilsson, Ιστορία της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, Αθήνα 1977,σελ.208)! Δε μπορεί να το χωρέσει ο νους μας! 

Αλλά ευτυχώς για τον Ελληνισμό, «Η μεροληπτική στάση του ιερού και η απληστία του υπήρξαν αιτίες που το κύρος του άρχισε να φθείρεται στη συνείδηση των ανθρώπων, ιδιαίτερα μετά τον πελοποννησιακό πόλεμο» (Εγκυκλ. Πάπυρος,τομ.20,σελ.68). Να παρακμάσει εντελώς στα ρωμαϊκά χρόνια και να σβήσει οριστικά το 493 μ. Χ. κάτω από το απίστευτο βάρος των διαχρονικών εγκλημάτων του κατά των Ελλήνων! Να το ξαναθυμηθούν, ύστερα από 1700 χρόνια, κάποιοι σύγχρονοι άκριτοι λάγνοι της αρχαιότητας και να πασχίζουν να μας το ωραιοποιήσουν (ευτυχώς) ανεπιτυχώς! Κάποιοι άλλοι ονειρεύονται για να το επαναλειτουργήσουν! 

Η δολοφονία του Αισώπου.

Αλλά ας επιστρέψουμε στη δολοφονία του Αισώπου. Ο μέγιστος μυθοποιός όλων των εποχών Αίσωπος καταγόταν από τη Φρυγία της Μ. Ασίας. Γεννήθηκε το 625 π. Χ. στο Αμόριο. Ήταν πιθανότατα δούλος του φιλοσόφου Ιάδμονα και αναφέρεται ως τραγικά δύσμορφος. Είχε όμως καταπληκτικά πνευματικά χαρίσματα και ιδιαίτερα την ικανότητα να κριτικάρει τα κοινωνικά γεγονότα. Είναι ο πρώτος μυθοποιός και μυθογράφος της ιστορίας. Οι γνωστοί μας μύθοι του Αισώπου, μπορεί να μην του ανήκουν καθ’ ολοκληρίαν, αλλά ο πυρήνας και η μέθοδος είναι αναμφίβολα δική του. Το 560 π. Χ. ο βασιλιάς Κροίσος τον έστειλε, προφανώς ως υπηρέτη αποστολής, στους Δελφούς, προκειμένου να ζητήσει χρησμό για κάποια εκστρατεία του.

Αίσωπος

Όταν ο Αίσωπος έφτασε στο επίνειο των Δελφών, τη σημερινή Ιτέα, και ανηφόρησε προς στο «ιερό» είδε τα ερείπια των δύο φωκικών πόλεων Κρίσσις και Κίρρα, οι οποίες είχαν καταστραφεί το 595 π. Χ., κατά τον πρώτο «ιερό πόλεμο», από τις συνασπισμένες πόλεις, κατ’ εντολή του «ιερού». 

Οι κάτοικοί τους είχαν σφαχτεί άγρια, τα γυναικόπαιδα είχαν πεθάνει από δηλητηρίαση των υδραγωγείων τους και όσοι είχαν απομείνει, πουλήθηκαν ως δούλοι και τα χρήματα μπήκαν στα «ιερά ταμεία»! Φτάνοντας στα προπύλαια θαμπώθηκε από την κτιριακή υποδομή και από την πολυτέλεια και τρυφή που διατελούσαν οι εκεί ιερείς. Έμεινε για κάμποσες ημέρες και περιεργάζονταν όσα τελούνταν και διαδραματίζονταν στο άντρο αυτό της δεισιδαιμονίας και του απίστευτου πλουτισμού. 

Παρατήρησε με φρίκη τους παθολογικούς εκστασιασμούς της πυθίας, μάλλον των πυθιών, διότι σε περιόδους μεγάλης ζήτησης χρησμών και να μην διαφεύγουν χρήματα, οι ιερείς χρησιμοποιούσαν τουλάχιστον τρεις πυθίες ταυτόχρονα! Διαπίστωσε πως οι παραλογισμοί της πυθίας δεν είχαν καμιά σχέση με τους χρησμούς που έπαιρναν οι ζητητές, τους οποίους χάλκευαν οι σκοτεινοί και αδίστακτοι ιερείς στα μετόπισθεν, ως δήθεν «ειδικοί στην ερμηνεία» των ασυναρτησιών της πυθίας! 

Είδε με αποτροπιασμό άθλιους ιερείς – μάντεις να βρέχουν ένα κατσίκι και από το τίναγμα του ζώου να προσπαθούν να μαντέψουν τη …διάθεση του «θεού»! Παρατήρησε πως υπήρχε διαβάθμιση χρησμών, ανάλογα με την αμοιβή των ζητητών. Μόνο σε όσους κατέβαλλαν μεγάλα ποσά χρησμοδοτούσε η πυθία. Αντίθετα για όσους διέθεταν μικρά ποσά «επιλαμβάνονταν» να τους δώσουν χρησμό «κατώτεροι» ιερείς – μάντεις ρίχνοντας τα ζάρια! Στους εξαθλιωμένους φτωχούς, οι οποίοι έφερναν μόνον «πλακούντες», δηλαδή πίτες, τους έδιναν απλές σύντομες και συχνά ανόητες συμβουλές!

Είδε με έκπληξη ακόμα τους διαβόητους «θησαυρούς» των διαφόρων πόλεων, δηλαδή τα οικήματα καθ’ οδόν προς το «άδυτο», όπου φυλάσσονταν τα αιματοβαμμένα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων. Εκεί σε αυτόν τον ανίερο τόπο του ανθελληνισμού, η μια πόλη επιδείκνυε τα λάφυρα που είχε αρπάξει από την άλλη πόλη! 

Ο Πλούταρχος διηγείται πως το «ιερό» ήταν γεμάτο από λάφυρα εμφυλίων πολέμων μεταξύ των Ελλήνων: «Φόνων δε και πολέμων και λεηλασιών απαρχαίς και δεκάταις κύκλω περιεχόμενον τον θεόν ορών, και τον νεών σκύλων ελληνικών ανάπλεων και λαφύρων», τα οποία αποτελούσαν μέγιστο όνειδος για τους προσκυνητές. Συνοδευόταν κιόλας από επιγραφές που επέτειναν την ντροπή και τη λύπη των Ελλήνων. Έγραψε ο μεγάλος σοφός:«ουδ’ οικτείρεις τους Έλληνας επί των καλών αναθημάτων αίσχίστας αναγιγνώσκων επιγραφάς: Βρασίδας και Ακάνθιοι από Αθηναίων και Αθηναίοι από Κορινθίων» (Πλουτ. Περί του μη χραν έμμετρα νυν την Πυθίαν,401C-D)! 

Εντελώς αδιάντροπα και κυνικά επιδείκνυε τα λάφυρα των εμφυλίων πολέμων, ενθύμιζε στους προσκυνητές τις έχθρες, τις θηριωδίες, τις κακουργίες, ακόμα και τις γενοκτονίες των αντιπάλων τους πόλεων, έγειρε σε αυτούς συναισθήματα μίσους και εκδίκησης και τους εξωθούσε σε νέες συγκρούσεις. Και είχε το σκοπό του, οι νέοι πόλεμοι θα έφερναν νέα λάφυρα στο διεφθαρμένο «ιερό» από το χυμένο αίμα των Ελλήνων!

Είδε επίσης την απίστευτη δουλικότητα με την οποία προσέρχονταν οι αντιπρόσωποι των αμφικτιόνων πόλεων στους παντοδύναμους ιερείς για να πάρουν εντολή καταστολής οποιασδήποτε επιβολής κατά των συμφερόντων του «ιερού». Έμαθε πως και αυτόν τον αθηναίο Σόλωνα έβαλαν οι αδίστακτοι ιερείς το 595 π. Χ. να διαπράξει ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της ιστορίας, να δηλητηριάσει τα υδραγωγεία των φωκικών πόλεων Κρίσσης και Κίρρας, με αποτέλεσμα να βρουν τραγικό θάνατο χιλιάδες γυναικόπαιδα και γέροντες!

Σε έναν από τους πάμπολλους ναούς του συγκροτήματος είδε να λαβαίνουν χώρα απίστευτες σκηνές μαύρης δεισιδαιμονίας, γύρω από έναν βράχο, στολισμένο με χιλιάδες αναθήματα. «Eπί του λίθου τούτου καθ’ εκάστην ημέραν έχεον έλαιον και καθ’ εκάστην εορτήν επέθετον αργά έρια»(ΜΕΕ,τομ.ΙΕ΄,σελ.263) έγραψε ο μεγάλος μελετητής της αρχαίας Ελλάδος Γ. Καψάλης. Πρόκειται, για χυδαία λιθολατρία, του λεγομένου «ομφαλού των Δελφών», τον οποίο πρόβαλλαν οι ιερείς ως την πέτρα που δήθεν έδωσε η «θεά» Ρέα στον άνδρα της, τον παιδοκανίβαλο «θεό» Κρόνο να την καταπιεί αντί για το Δία και εκείνος ξεγελάστηκε και την κατάπιε (σκέψου τι «θεός» …παντογνώστης ήταν)! 

Έγινε μάρτυρας επίσης των απίστευτων χρηματοοικονομικών συναλλαγών του «ιερού», το οποίο δάνειζε με επαχθείς όρους πόλεις, κράτη, βασιλείς, αφού λειτουργούσε κάτι σαν το σημερινό Διεθνές Νομισματικό Ταμείο!

Είδε και άλλα πολλά ο ευφυής Αίσωπος και έγινε έξαλλος, διότι είχε ως τότε την εντύπωση ότι μετέβαινε σε τόπο όσιο και ιερό! Δεν πίστευε στα μάτια του γι’ αυτά που έβλεπε στο κέντρο της αρχαιοελληνικής θρησκείας! Ο αυθορμητισμός του δεν τον άφησε να προσπεράσει αδιάφορος αυτόν τον οχετό της ηθικής κατάπτωσης, της πιο μαύρης δεισιδαιμονίας που είχε γνωρίσει ως τότε, της απροκάλυπτης απάτης των χαλκευμένων χρησμών και της απίστευτης οικονομικής εκμετάλλευσης των πολυάριθμων «προσκυνητών» και ζητητών χρησμών του «ιερού». 

Άρχισε να διαμαρτύρεται στην αρχή ήπια και στη συνέχεια έντονα. Άρχισε να στηλιτεύει την παρασιτική ζωή των ιερέων και την πρωτοφανή χλιδή που ζούσαν. Διαμαρτύρονταν φωνασκώντας στις μεγάλες πύλες του «ιερού», όπου περνούσαν οι ζητητές χρησμών, πως «Φοίβος άνευ χαλκού, ου μαντεύεται» (δηλαδή πως ο Απόλλων δε δίνει χρησμό χωρίς πληρωμή). Ιδιαίτερα επικριτικός και ειρωνικός ήταν με τους ψεύτικους και χαλκευμένους χρησμούς που έδιναν οι σκοτεινοί ιερείς, οι οποίοι δίνονταν, όπως είναι γνωστό, κατόπιν πληροφοριών των πυθαϊστών, των άθλιων δηλαδή πρακτόρων του «ιερού» στις διάφορες πόλεις! 

Ο Αίσωπος έτσι διαμαρτύρονταν και φωνασκούσε για αρκετές ημέρες. Οι αδίστακτοι ιερείς θορυβήθηκαν από την παρουσία αυτού του παράξενου και δύσμορφου ασιάτη. Διέδωσαν ότι ήταν ψυχικά ασθενής και πως δεν έπρεπε να του δίνουν σημασία. Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να αναχωρήσει από τον ανόσιο εκείνο τόπο, αφού ήταν υποχρεωμένος να ακολουθήσει την αποστολή και να επιστρέψει στην πατρίδα του. 

Αλλά το διεστραμμένο δελφικό ιερατείο αποφάσισε να πάρει εκδίκηση από τον παράξενο και «ασεβή» ταραξία, αμφισβητία του μαντείου του «θεού» τους. Ίσως σκέφτηκαν πως η τιμωρία αυτή θα ήταν παράδειγμα για όποιον «ασεβή» μελλοντικά συμπεριφερθεί ανάλογα. Λίγο πριν αναχωρήσει, λοιπόν, έβαλαν κρυφά, με τρόπο δόλιο, στις αποσκευές του το χρυσό κύπελλο του «θεού», προκειμένου να τον κατηγορήσουν ως ιερόσυλο! Η ιεροσυλία τιμωρούνταν με θάνατο. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που το «ιερό» καταδίκασε σε θάνατο πραγματικούς ή μη ιερόσυλους! 

Όταν ο Αίσωπος αναχώρησε ανυποψίαστος για τη δόλια πλεκτάνη, και απομακρύνθηκε με αίσθημα ανακούφισης από εκείνο το άντρο της ντροπής, άνθρωποι των ιερέων τον σταμάτησαν για έλεγχο, όπου φυσικά βρήκαν το «κλοπιμαίο»! Του απαγγέλθηκε επίσημα η κατηγορία της ιεροσυλίας και αποφασίσθηκε η θανάτωσή του, δια της κατακρημνίσεως από τους υπερκείμενους του «ιερού» κρημνούς, τις λεγόμενες «Φαιδριάδες Πέτρες». Ο άτυχος μυθοποιός γκρεμίστηκε από τους ψηλούς βράχους Υάμπεια και Ναυπλία, και το άψυχο κουφάρι του έπεσε κομματιασμένο δίπλα στο ναό του Απόλλωνα! Άφησε τα κόκαλά του στον ανίερο εκείνο τόπο, δίπλα στο ναό του δαιμονικού «θεού» Λοξία - Απόλλωνα!

Η έντονη διαμαρτυρία του Αίσωπου, αλλά κυρίως η είδηση του τραγικού του θανάτου έγινε ευρέως γνωστή. Πολλοί άρχισαν να συζητούν για αυτή την ειδεχθή δολοφονία και κατέκριναν το αδίστακτο δελφικό ιερατείο. Ο Αίσωπος άρχισε να γίνεται ήρωας και μάρτυρας κατά της σκοταδιστικής θρησκείας. Στην Αθήνα, κάποιοι φωτεινοί πολίτες, οι οποίοι ήξεραν για τον απαίσιο και σκοτεινό ρόλο των Δελφών, του έστησαν ανδριάντα! 

Αλλά δεν άργησε ο Αίσωπος να «δολοφονηθεί» για δεύτερη φορά από την ιερατική δελφική σπείρα! 

Διέδωσαν οι δολοπλόκοι και αδίστακτοι ιερείς τη φήμη πως δήθεν ο Απόλλων τους «διαμήνυσε» ότι δε «συμφώνησε» με τη δολοφονία του Αίσωπου και πως τους εξανάγκασε να του στήσουν αναθηματική πλάκα, διαφορετικά θα έστελνε ξηρασία στους κατοίκους της Σάμου, ζητώντας μάλιστα από τους κατοίκους να στείλουν απεσταλμένο να αποζημιωθεί το «αίμα του Αισώπου»!Προφανώς εκμεταλλεύτηκαν κάποιο φυσικό φαινόμενο παροδικής ξηρασίας να στηρίξουν την αδίστακτη πρακτική τους! Έτσι δούλευαν οι άθλιοι! Με αυτόν τον άτιμο τρόπο οι αδίστακτοι ιερείς θέλησαν να καταλαγιάσουν τη διαμαρτυρία για τη φρικτή δολοφονία του Αίσωπου!!! 

Αυτό λοιπόν υπήρξε το οικτρό τέλος του μεγάλου μυθογράφου από το κέντρο της αρχαιοελληνικής θρησκείας, τους Δελφούς. Είναι η πρώτη καταγραμμένη δολοφονία επιφανούς αρχαίου άνδρα από την σκοταδιστική και απόλυτα αντιδραστική αρχαιοελληνική θρησκεία. 

Η φρικτή αυτή δολοφονία είναι η απαρχή μιας σειράς ατέλειωτων διώξεων όσων δεν δέχονταν άκριτα τις πρωτόγονες, παράλογες και ανήθικες δοξασίες και πίστεις της αρχαίας θρησκείας. Όσων δεν έσκυβαν το κεφάλι δουλικά στα πανίσχυρα σκοταδιστικά ιερατεία, δεν δέχονταν τις δεισιδαίμονες πρακτικές τους (μαντείες, θυσίες, ανθρωποθυσίες, κλπ) και απειλούσαν τα τεράστια οικονομικά τους συμφέροντα! 

Ιερατείο των Δελφών

Για του λόγου του αληθές ας μελετήσει ο κάθε ένας τις διαβόητες «δίκες περί αθεΐας» στην αρχαία Αθήνα για να δει το μέγεθος των εγκλημάτων και της καταστροφής που προξένησαν τα πανίσχυρα ιερατεία. Γιατί τις δίκες αυτές τις υπεδείκνυαν και τις επέβαλαν οι ιερείς και οι διεφθαρμένοι πολιτικοί εκτελούσαν! 

Απόδειξη αυτού η δράση του διαβόητου ιερέα και μάντη Διοπείθη, ο οποίος, με τους συνεργάτες του Κλέωνα, Χαρικλή, Κλεώνυμο και Ανδροκλή, εισηγούνταν τις καταδίκες και τις εκτελέσεις των εκατοντάδων αθηναίων φιλοσόφων και επιστημόνων! 

Ας σημειωθεί πως στοιχεία των διώξεων έχουμε μόνο για την Αθήνα. Αυτό δε σημαίνει πως στις άλλες ελληνικές πόλεις – κράτη δε γινόταν διώξεις σοφών και επιστημόνων από τα ντόπια ιερατεία, απλά δεν καταγράφηκαν. 

Δείτε για παράδειγμα τις φοβερές διώξεις των Ελεατών και των Πυθαγορείων φιλοσόφων στη Μεγάλη Ελλάδα, και θα καταλάβετε τι εννοούμε! Το 430 π. Χ. έβαλαν φωτιά και έκαψαν το σύνολο των πυθαγορείων φιλοσόφων, αφού τους παγίδευσαν στην οικία του Μίλωνα!

Η αποτρόπαια δολοφονία του μεγάλου Αίσωπου από την δολοφονική ιερατική σπείρα των Δελφών θα είναι στους αιώνες ο ζωντανός και ισχυρός κόλαφος όσων θέλουν να θεωρούν την αρχαιοελληνική θρησκεία «λαμπρή θρησκεία» και «γενεσιουργό αιτία πολιτισμού»! Θα είναι εσαεί το μνημείο άσβεστης μαρτυρίας του απίστευτου πρωτογονισμού της, η οποία όχι μόνο δε μπόρεσε να εξυψώσει πνευματικά τους προγόνους μας, αλλά τους παγίδευε στο πιο πυκνό σκοτάδι της πιο μαύρης δεισιδαιμονίας και τους βύθιζε συνεχώς στον πιο βρωμερό βόρβορο της ανηθικότητας! 

Αν δεν το γνωρίζουν, ας το ψάξουν, για να το μάθουν, όποιοι υποστηρίζουν το αντίθετο, πως η μεγαλειώδης πολιτισμική έκρηξη της αρχαίας Ελλάδος έγινε απόλυτα ξέχωρα από τη σκοταδιστική θρησκεία, και άρχισε όταν οι σοφοί πρόγονοί μας έθεσαν τη θρησκευτική αυτή μέγγενη στο περιθώριο. Τότε, όταν τα σκοταδιστικά θρησκευτικά κέντρα, τα μαντεία, τα ασκληπιεία, τα τελεστήρια των «μυστηρίων», κλπ έπαψαν να είναι τόποι έλξης και επιρροής των σοφών και περιορίστηκε η δράση τους στις δεισιδαίμονες μάζες του αγράμματου και χυδαίου όχλου, απελευθερώθηκαν οι πνευματικές δυνάμεις των λαμπρών προγόνων μας. 

Τότε, όταν τα αδίστακτα ιερατεία, μαζί με τα πολυπληθή παράσιτα της θρησκείας (τους μάντεις, τους ορφεοτελεστές, τους μητραγύρτες, τους θεραπευτές μιασμάτων, κλπ) έπαψαν πια να έχουν απόλυτη επιρροή στο λαό, περιορίστηκε ο σκοταδισμός και αναπτύχθηκε ο ορθός λόγος και η επιστήμη. 

Τότε, όταν άρχισε να χορταριάζει ο ανίερος τόπος των Δελφών και να ερημώνει από έλλειψη ζητητών χρησμών, όπως μας πληροφορεί ο Πλούταρχος, ο πλέον ειδήμων, ως διατελέσας ιερέας του «ιερού», στα έργα του «Περί Εκλελοιπότων Χρηστηρίων» και του «Περί του μη χραν νυν έμμετρα την Πυθίαν», τότε και μόνον τότε άρχισε να ανθίζει ο πολιτισμός και να αισθάνονται οι Έλληνες ελεύθεροι από τις θανατερές συμπληγάδες της ανατριχιαστικής αρχαίας θρησκείας και την πολυποίκιλη και πολυάριθμη ιερατική συμμορία, τους πραγματικούς νεκροθάφτες της αρχαίας Ελλάδος!

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Πηγή