ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ και ΓΟΝΑΤΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. Ιστορικές Αναφορές.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ και ΓΟΝΑΤΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ.

"Προσκυνητάρια" και "Γονατιστάρια" στην αρχαία Ελλάδα. Αρχαία Προσκύνηση, Γονάτισμα. Ιστορικές αναφορές και Ιστορικές Πηγές.

Πρώτα θα πρέπει να λεχθεί ότι οι αρχαίοι θεοί των Ελλήνων δεν ήσαν μόνο ουράνιες θεότητες όσο και χθόνιες, όπως λ.χ. ο Άδης. Μπορεί ο θεός Παν των σπηλαίων να αντιπροσωπεύει τους θεούς στον ουρανό; Οι φαλλοί; Οι αργοί λίθοι;

Οι νεοπαγανιστές - αρχαιολάτρες - νεοεθνικοί, ψάχνουν και αναλύουν αρχαία συγγράμματα, για να αποδείξουν πως η λέξη «προσκύνηση» δεν υπάρχει στην αρχαιοελληνική γραμματεία, ώστε δια μέσω μιας ψευτο-υπερήφανης πολιτικής να διασπαστούν από την ταπεινή διδασκαλία της Εκκλησίας της Σωτηρίας του Ιησού Χριστού. 

Και όμως υπάρχει ένα καίριο ερώτημα - ζήτημα: 

Μπορεί η ικεσία στην αρχαία Ελλάδα να ήταν αποτέλεσμα υπερήφανης στάσης έναντι των θεών; 

Σαφώς όχι. Αν συνδυαστεί αυτό λογικά και με τον φόβο των θεών (δεισιδαιμονία), μπορεί να εξάγει κανείς ενδιαφέροντα συμπεράσματα για το τι ένιωθαν και πως παρακαλούσαν το θείο στην αρχαία Ελλάδα.

Προσκύνηση και γονάτισμα στην αρχαία Ελλάδα. Ιστορικές αναφορές.

Ο Μέγας Αλέξανδρος, εφόσον ανακηρύχθηκε θεός, ζητούσε να συμπεριληφθεί το όνομά του στους Ολύμπιους. Ζητούσε από τους συντρόφους του αλλά και από άλλους Έλληνες να τον προσκυνούν, όπως ανάλογα έκαναν οι Ασιάτες. 

Αυτό έρχονταν σε αντίθεση με τα πιστεύω της Ελλάδας για την προσωπικότητα των ελεύθερων πολιτών δηλαδή αδύνατο το προσκύνημα ανθρώπου από άλλο άνθρωπο, με συνέπεια να μην δέχονται αρκετοί Έλληνες να τον προσκυνήσουν. 

Ο Μ. Αλέξανδρος σκότωσε αρκετούς από τους γνωστούς του μέχρι να κατορθώσει να το επιβάλει αυτό. 

Μια φορά ο εκ Μακεδονίας αφηχθείς Κάσανδρος βλέποντας τους Ασιάτες να προσκυνούν τον Αλέξανδρο εγέλασε και είπε : «ατε δη τεθραμμένος ελληνικώς κα τιούτο πρότερον μηδέν εωρακώς» και κτυπήθηκε με ορμή από τον Αλέξανδρο.

«ΑΓΑΥΗ: Αληθεία, μαύρη συφορά 1375 ο αφέντης μας ο Διόνυσος έριξε μες στα σπίτια σου !

ΚΑΔΜΟΣ: Φριχτά δα του φερθήκατε, στη Θήβα να μην το προσκυνάτε τ' όνομά του.

ΑΓΑΥΗ: Ώρα καλή, πατέρα.» 

(Πηγή: Ευριπίδης, Βάκχες).

...o Απόλλων, επιβλητικά ωραίος στη γυμνότητα του, υψώνει με θεϊκή δύναμη και άνεση τό ξίφος του, για νά χτυπήσει τόν γονατισμένο Τιτυό πού τόλμησε νά προσβάλει τή μητέρα του θεού. (Πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Γ΄ 2, σελ. 317)

Μέλη τραγικού χορού γονατίζουν και εκτελούν τη χαρακτηριστική κίνηση του θρήνου γύρω από ερμαϊκή στήλη με την προτομή τον Διονύσου. 

(Πηγή: Ό,π., σελ. 355).

...η βιβλική εκείνη εικόνα της «Ψυχοστασίας», στην οποία παρουσιαζόταν, στον ουρανό, ο Δίας να αποφασίζει για τον Αχιλλέα και τον Μέμνονα ζυγίζοντας τις ψυχές τους, ενώ στις δύο άκρες τής ζυγαριάς ικέτευαν για τα παιδιά τους γονατιστές οι δύο μητέρες, ή Θέτις και ή Ηώς 

(Πηγή: Ό,π., σελ. 378).

Ο μιθραϊσμός τής εποχής πού μελετούμε δεν διαμόρφωσε ομοιογενή διδασκαλία όσον άφορα τις σχέσεις του Μίθρα με τον Ήλιο [...] άλλοτε ο Ήλιος έχει θέση κατώτερη από τον Μίθρα, όπως όταν γονατίζει μπροστά του ή έχει άλλη στάση υποτέλειας ή τον οδηγεί με το άρμα του. 

(Πηγή: Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος Στ΄, σελ. 501).

Δηλαδή ακόμα και οι θεοί μεταξύ τους γονάτιζαν και προσκυνούσαν ο ένας τον άλλον στις αρχαίες θρησκείες.

Εκεί ο μυούμενος γονάτιζε και ο μυσταγωγός προέβαινε σέ διάφορες συμβολικές πράξεις, των οποίων δεν γνωρίζουμε τη σειρά: σε μία σκηνή ο μυσταγωγός πλησιάζει τον μυούμενο, κρατώντας ένα ραβδί ή σπαθί· σε άλλη ο μυούμενος ακουμπά το δεξί γόνατο σε ένα σπαθί ριγμένο στη γη, ενώ ο μυσταγωγός στέκεται πίσω του και ακουμπά τα χέρια του στο κεφάλι του μυούμενου, σε άλλη ο μυούμενος γονατίζει με τα δύο πόδια... 

(Πηγή: Ό,π., σελ. 502).

Όταν ο δεισιδαίμονας διαβαίνει τα σταυροδρόμια, σταματά εμπρός στους ιερούς λίθους και χύνει επάνω λάδι από τή λήκυθο πού κρατεί, και δεν φεύγει παρά αφού πέσει γονατιστός και προσκυνήσει. 

(Πηγή: Ο δημόσιος & Ιδιωτικός Βίος των Αρχαίων Ελλήνων, Flaceliere, εκδ. Παπαδήμα, σελ. 271).

Αναφορικά με τις μυήσεις στον Διόνυσο, υπάρχει μία χαρακτηριστική και ενδιαφέρουσα εικονογραφία...

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο των παραστάσεων αυτών είναι ένας τεράστιος ορθωμένος φαλλός σε καλάθι κοσκινίσματος σιτηρών, το λίκνον, καλυμμένο με ύφασμα, ο οποίος αποκαλύπτεται είτε από μια γυναικεία μορφή γονατισμένη... 

(Πηγή: Μυστηριακές Λατρείας της Αρχαιότητας, Walter Burkert, εκδ. Καρδαμίτσα, σελ. 116).

Ο Οδυσσέας Προσκυνητής.

«αὐτὰρ ἐγὼ Κίρκης ἐπιβὰς περικαλλέος εὐνῆς / γούνων ἐλλιτάνευσα, θεὰ δέ μοι ἔκλυεν αύδῆς» 

Μτφρ: Όμως εγώ (ο Οδυσσέας) στην κλίνη την περίκαλλη της Κίρκης βρέθηκα / κι εκεί γονατιστός παρακαλούσα, με την θεά ν’ ακούει τη φωνή μου· 

(Πηγή: Οδύσσεια, κ 480-481, Ανθολογία Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας, Τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, Αθήνα 2002, Μετάφραση Δ.Ν.Μανωρίτης, σσ. 68-69). 

Ο Οδυσσέας λοιπόν προσκυνούσε, κι ήταν αυτός που η Οδύσσεια ονομάζει «Διογενὲς Λαερτιάδη» [Μτφρ: Γέννημα του Διός] 

(Πηγή: Οδύσσεια, λ.473, ο.π, σσ. 74-75)

Το νεοπαγανιστικό παραμύθιασμα "οι Έλληνες δεν προσκυνούν". 

 

Το περιοδικό Δαυλός, παρουσίαζε απεικόνιση «Ελληνίδος» που γονατίζει μπρος σε φαλλικό σύμβολο του θεού Διονύσου. 

«Δεν γονατίζει. Δεν προσκυνά». 

Ερώτηση: μήπως λατρεύει; γι’ αυτό γονατίζει και προσκυνά;

Ιερουργία της αποκάλυψης του φαλλού των μυστηρίων. Αρχαίο Ανάγλυφο. Μουσείο Βόννης.
(Πηγή : Περιοδικό Δαυλός Αύγουστος - Σεπτέμβριος 2001, τεύχος 236-237)

«..τις τελευταίες ημέρες του ελληνικού Καρναβαλιού μια μεγάλη ομάδα Αθηναίων Διιπετών ανεβήκαμε στον Τύρναβο για να κοινωνήσομε τη Διονυσιακή μέθη των ημερών που επιβάλλει το τοπικό έθιμο Μπουρανί, ήτοι να πιούμε, να μεθύσουμε και να φαλλοπροσκυνήσουμε βεβαίως.... ανάμεσα στους εκατοντάδες πήλινους φαλλούς που στολισμένοι με μια κόκκινη κορδέλα κι ένα κερί να καίει δίπλα τους βρίσκονταν σε κάθε τραπέζι, στον τεράστιο φαλλό που πάνω σε ένα άρμα στεκόταν στη μέση της γιορτής, αδιαφιλονίκητος άρχοντας της ημέρας, στους μεθυσμένους γλεντηστές του χωριού που επέβαλλαν το προσκύνημα και το φίλημα του φαλλού...» 

(Πηγή: Διιπετές, τ. 15, Ελαφηβολιών - Μάρτιος 1996, σελ. 29)

Ακόμη μια φορά Μέγας και Άγιος Βασίλειος για τους ειδωλολάτρες, μέχρι να το βάλουν καλά στο μυαλό τους: «...εμείς δεν έχουμε ανάγκη να ξετινάξουμε τις θεωρίες τους. Αρκούν οι ίδιοι να ανατρέπουν ο ένας τον άλλο».

Πηγή