Είχαμε Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα; Ιστορικές αναφορές και αρχαιολογικά ευρήματα

Ανθρωποθυσίες στην αρχαία Ελλάδα. Ιστορικές αναφορές και αρχαιολογικά ευρήματα.

Μήπως οι "πεφωτισμένοι" αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν και ολίγον... κανίβαλοι;

Πολλοί που μας μιλούν ρομαντικά για τον "αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό", έτσι αόριστα, σαν να πρόκειται για μια τέλεια κοινωνία, μπερδεύουν την υψηλή (για την εποχή εκείνη) φιλοσοφία και τέχνη με την βάρβαρη πολυθεϊστική θρησκεία των αρχαίων ειδωλολατρών. 

Ποτέ δεν μας μίλησαν όλοι αυτοί για τον ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟ και τις ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΕΣ τών αρχαίων μας ειδωλολατρών προγόνων!

Οι νεοειδωλολάτρες, προσπαθούν να επιβάλλουν στη χώρα μας την αρχαιοελληνική βάρβαρη θρησκεία, που στο όνομα των δαιμονικών θεών τους, θυσίαζε, ακόμα και έτρωγε ανθρώπους! Μια ιδέα για τη βαρβαρότητα από την οποία μας ελευθέρωσε ο Ιησούς Χριστός, μπορείτε να πάρετε από τα παρακάτω μικρά παραδείγματα του ήθους και της θρησκείας των Νεοειδωλολατρών:

Στην Αχαΐα, οι τρεις οικισμοί: Αρόη, Μεσάτις και Άνθεια, κατοικήθηκαν από Ίωνες. Οι τρεις πόλεις συνδέθηκαν έχοντας κοινή λατρεία της Άρτεμης της Τρικλαρίας, που τιμούσαν κάθε χρόνο με γιορτές στο ιερό της κοντά στο ποτάμι Μείλιχο (στα μετέπειτα Συχαινά) όπου το είδε στον καιρό του ο Παυσανίας. Όπως και αλλού, πρόσφεραν στη θεά ανθρώπινα θύματα. Και επίσης όπως κι αλλού, οι ανθρωποθυσίες αντικαταστάθηκαν με θυσίες ζώων εκεί γύρω στα χρόνια του Τρωικού πολέμου (ελάφι αντί για την Ιφιγένεια στην Αυλίδα).

Στην Αχαΐα τα πράγματα έγιναν κάπως αλλιώς: Η Κομαιθώ, ιέρεια στον ναό της παρθένας θεάς, ερωτεύτηκε τον ήρωα Μελάνιππο. Οι δύο τους μετέτρεψαν τον ναό σε ερωτική φωλιά. Φυσικά και εξοργίστηκε η Άρτεμη. Οι άνθρωποι της περιοχής άρχισαν να πεθαίνουν ανεξήγητα, η γη έπαψε να καρποφορεί. Το μαντείο των Δελφών που ρωτήθηκε, απάντησε ότι το κακό θα σταματούσε μόνο αν ο Μελάνιππος και η Κομαιθώ θυσιάζονταν στην Άρτεμη και στο εξής κάθε χρόνο ένας νέος και μια παρθένα από τις ωραιότερες.

Οι ανθρωποθυσίες εκεί, σταμάτησαν μετά από καιρό, μετά από την πτώση της Τροίας, όταν ο Ευρύπυλος κατέθεσε εκεί τη λάρνακα με το άγαλμα του Διονύσου, κατά τη στιγμή που θυσιαζόταν ένα αγόρι και ένα κορίτσι στην αχαϊκή παραλία. Από τότε, ο Ευρύπυλος τιμάτο μαζί με τον Διόνυσο ως λυτρωτής τους. (Πατριδογνωσία τεύχος 87 σελ. 3144).

Έχουμε φυσικά και το πασίγνωστο παράδειγμα ανθρωποθυσίας, που οι Σαλαμινομάχοι τού Χρυσού (;;;) Αιώνα τής αρχαίας Αθήνας, θυσίασαν πριν από τη Ναυμαχία τής Σαλαμίνας στον ανθρωποκτόνο δαίμονα Διόνυσο, τρία παλικάρια!

«Ενώ ο Θεμιστοκλής προσέφερε κοντά στη ναυαρχίδα θυσία, του έφεραν τρεις αιχμαλώτους, οι οποίοι ήταν ωραιότατοι και στολισμένοι μεγαλοπρεπώς (...) Όταν τους είδε ο μάντης Ευφραντίδης, επειδή εκείνη την ώρα υψώθηκε από τα ιερά μεγάλη και λαμπρή φλόγα, ταυτόχρονα δε κάποιο φτέρνισμα από τα δεξιά έδωσε το σημάδι, τον συμβούλευσε να αρχίσει από τους νέους αιχμαλώτους και αφού προσευχηθεί, να τους θυσιάσει όλους στον Ωμηστή Διόνυσο. Έτσι, είπε, θα εξασφαλιστεί στους Έλληνες η νίκη συγχρόνως και η σωτηρία. (...) Και ο Θεμιστοκλής εξεπλάγη, (....) αλλά το πλήθος άρχισε με ομαδικές φωνές να επικαλείται τη βοήθεια του θεού, οδήγησε βιαίως τους αιχμαλώτους στο βωμό και επέβαλε να εκτελεστεί η θυσία, όπως συμβούλευσε ο μάντης.

Αυτά τα διηγείται εκ των ιστορικών ο Φανίας ο Λέσβιος, ο οποίος ήταν φιλόσοφος και όχι άπειρος στα ιστορικά ζητήματα» (ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΥ, ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ, 13).

Παρατηρητέο, ότι, όπως οι ανώτεροι εκ των Ελλήνων, οι φιλόσοφοι ειρωνευόντουσαν τον παγανισμό σε αντίθεση με τον όχλο των Παγανιστών που τους εδίωκε γι' αυτό, έτσι κι εδώ, ο ανώτερος Θεμιστοκλής εκπλήσσεται με την διαταγή του μάντη, ενώ ο συνηθισμένος στην αρχαία παγανιστική φρίκη όχλος των Παγανιστών, άρον-άρον εκτελεί τη θυσία. Η δαιμονική φρίκη και δεισιδαιμονία τού αρχαιοελληνικού παγανισμού σε όλο της το μεγαλείο!

Η εγκυκλοπαίδεια «Πάπυρος Λάρους Μπριτάννικα» αναφέρει:

«(..) Στον Τάφο του Φιλοποιμένος θυσιάζονται Μεσσήνιοι αιχμάλωτοι (183 π.Χ.). Κορυφαία θέση έχει η θυσία βρέφους επάνω στο βωμό του Λυκαίου Διός στην Αρκαδία, κατά την οποία ακολουθούσε διανομή και βρώση των ψημένων τεμαχίων του θυσιασθέντος βρέφους. Ο Λυκούργος δια νόμου κατάργησε τις ανθρωποθυσίες που γίνονταν στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Χίο και τη Λέσβο αναφέρονται συχνές ανθρωποθυσίες που γίνονταν κάθε χρόνο για να τιμήσουν τον Δία και τον Διόνυσο(…)»

Για τις Ανθρωποθυσίες αυτές παραθέτουμε και τις αρχαίες μαρτυρίες του Παυσανία ( 2ος μ.Χ. αιώνας) από το σύγγραμμά του «Ελλάδος Περιήγησις» (οι αριθμοί σημαίνουν: Βιβλίο. Κεφάλαιο. Στίχος): Παυσανίας, Αρκαδικά 38, 7:

«Στο βωμό αυτόν προσφέρουν μυστική θυσία στον Λύκαιο Δία. Δεν είχα όμως καμιά διάθεση να μιλήσω σχετικά με αυτή τη θυσία. Ας μείνει όπως είναι κι όπως ήταν από την αρχή.»

Ο καημένος ο Παυσανίας, ντρέπεται ακόμα και να πει τι συνέβαινε στο Λύκαιο όρος, σε αντίθεση με τους σημερινούς νεοειδωλολάτρες που τολμούν ξεδιάντροπα να αξιώνουν την λατρεία τέτοιων βδελυρών θεών.

Η εγκυκλοπαίδεια «Υδρία» αναφέρει:

«(..)Υπάρχουν αρκετές μαρτυρίες για ανθρωποθυσίες στην Αρχαία Ελλάδα. Τα κυριότερα κέντρα ανθρωποθυσιών ήταν: Στο Λύκαιο όρος της Πελοποννήσου όπου το ιερό του Λύκαιου Δία. Εδώ οι ανθρωποθυσίες συνεχίστηκαν ως τον 3ο μ.Χ. αιώνα (...)" .

Το «Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν του Ήλιου» αναφέρει τα εξής:

«(...) Απαντώμεν ανθρωποθυσίας επίσης εις την Μεσσηνίαν, εις την Πέλλην της Θεσσαλίας, εις την Αρκαδίαν, εις την οποίαν ο Ζευς εδέχετο ανθρώπινα θύματα και μετά την εμφάνισιν του Χριστιανισμού(...)"

Το τεύχος 84 της Πατριδογνωσίας (21 Σεπτεμβρίου 2003 σελ. 3039-3041), αφού αναφέρει το μύθο του Λυκάονα με τη βρεφοφαγία, καταλήγει με τα εξής λόγια:

«Οπωσδήποτε, το γεύμα με ανθρώπινες σάρκες, αντίστοιχο εκείνου που παρέθεσε ο Ατρέας στον Θυέστη, (βλ. «Ιστορία Αργολίδας»: Η κατάρα των Ατρειδών), ερμηνεύεται ως απόηχος παλαιότερης εποχής, κατά την οποία ίσχυαν οι ανθρωποθυσίες. Η αηδία του Δία, αντιστοιχεί στην αποστροφή των Ελλήνων της κλασικής εποχής σ αυτές τις πρακτικές των προγόνων τους».

Φυσικά προφανώς ο κειμενογράφος της Πατριδογνωσίας, αγνοεί ότι οι ανθρωποθυσίες συνεχίζονταν ως τον 3ο αιώνα μ.Χ. εκεί πάνω:

Χωρίο του Πορφυρίου, νεοπλατωνικού φιλοσόφου εκ Τύρου, του 3ου αιώνα μ.Χ. στο έργο του Περί Αποχής των εμψύχων:

"Αφ ου μέχρι του νυν ουκ εν Αρκαδία μόνον τοις Λυκαίοις, ούδ εν Καρχηδόνι τω Κρονω, κοινή πάντες ανθρωποθυτούσι, αλλά κατά περίοδον της του νομιμου χάριν μνήμης εμφύλιον αεί αίμα φαίνουσιν προς τους βωμούς, καίπερ τοις παρ αυτοίς οσίας εξειγούσης των Ιερών, τοις περιρραντηρίοις κηρύγματι, ει τις αίματος ανθρωπείου μεταίτιος".

Παντού μας λέει ο Πορφύριος, οι αρχαίοι Έλληνες ειδωλολάτρες, έδειχναν το αρχαιοελληνικό ήθος τους και τον πολιτισμό τους, ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΤΩΝΤΑΣ! (Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27 καθώς και: Ηρόδοτος 7, 197, Πλάτ., Μίνως 315c, Θεόφραστος στον Πορφύριο, Περί αποχής εμψύχων 2, 27).

ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΑΙΩΝΑ μ.Χ!!!

Πράγματι! Οι Χριστιανοί είναι το ΕΜΠΟΔΙΟ που δεν αφήνουν τους Παγανιστές να αναβιώσουν με "αρχαιότροπο" και "ελληνότροπο" περιεχόμενό τους, τις αρχαίες κανιβαλικές τελετουργίες των Παγανιστών. Μόνο το φως τού Χριστού εμποδίζει τους πιστούς των δαιμόνων να θυσιάσουν και να κατασπαράξουν παιδάκια και πάλι, στον 21ο αιώνα, προς τιμήν τού δαιμονικού ανθρωποθυσιαστικού θεού τους, του Δία!

Η βαρβαρότητα αυτή των ειδωλολατρών, εκθέτει διεθνώς τους σκοτεινούς αιώνες της ειδωλολατρικής Ελλάδος, όσο και αν προσπαθούν οι νεοειδωλολάτρες να προσεταιριστούν την ανωτερότητα των Φιλοσόφων (μονοθεϊστών στην πλειονότητά τους), τους οποίους οι ίδιοι δίωξαν.

Αν και παρά τις σαφείς και πολλές αρχαίες μαρτυρίες, ακόμα δεν βρέθηκαν στο Λύκαιο όρος κόκαλα από τα θυσιασμένα και κανιβαλισμένα παιδάκια (φαίνεται οι κανίβαλοι ειδωλολάτρες δεν άφηναν ούτε κοκαλάκι από τη λαιμαργία τους), βρέθηκαν σε άλλες περιοχές, έτσι ώστε να μην υπάρχει γι' αυτούς δικαιολογία και περιθώριο άρνησης.

Παράδειγμα της διεθνούς έκθεσης των ειδωλολατρών από τις βαρβαρότητές τους, μπορούμε να βρούμε στο παρακάτω αρχαιολογικό κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας από το "ΤΟ ΒΗΜΑ" και έχει ως εξής: 

Ανθρωποθυσία στα Χανιά.Γυναικεία οστά και βωμός της Μινωικής εποχής τα μακάβρια ευρήματα που αποκαλύφθηκαν δίπλα στα τείχη της αρχαίας Κυδωνίας.

Τα οστά νεαρής γυναίκας, που βρέθηκαν στο Καστέλι Χανίων σε χώρο όπου κατά τη Μινωική εποχή διεξάγονταν θυσίες - δίπλα της εντοπίστηκαν και πολλά οστά ζώων - είναι το εντυπωσιακό εύρημα των ανασκαφών στην περιοχή. Πρόκειται για ανθρωποθυσία; Ο ξεχωριστός τρόπος απόθεσης των οστών της γυναίκας, όμοιος ακριβώς με εκείνον των σφάγιων των ζώων, παραπέμπει ευθέως σε αυτή την έσχατη πράξη θυσίας, η οποία φαίνεται ότι είχε γίνει σε αυτό το σημείο, τελετουργικά, κάπου στον 14ο-13ο αι. π.Χ. 

Το εύρημα, παρ΄ ότι ανακοινώθηκε μόλις χθες, στην πραγματικότητα ήρθε στο φως πριν από περίπου δύο χρόνια αλλά η ανασκαφέας κυρία Μαρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη είχε προτιμήσει να μην το δημοσιοποιήσει. Ηδη όμως υπάρχει και ένα πρόσθετο αποδεικτικό στοιχείο της ανθρωποθυσίας: η αποκάλυψη και του βωμού. 

Οπως αναφέρεται από την κυρία Ανδρεαδάκη-Βλαζάκη πρόκειται για «το τμήμα ορθογώνιας κατασκευής, τοιχογραφημένης εξωτερικά, το σχήμα και η θέση της οποίας παραπέμπουν σε βωμό. Κατά μήκος της μιας πλευράς της σε καμένο στρώμα βρέθηκαν πέντε τουλάχιστον ζεύγη κεράτων αιγάγρων καθώς και τέσσερα πήλινα αγγεία με χρονολόγηση στο α΄ μισό του 13ου αι. π.Χ., κάτι που δηλώνει τον ακριβή χρόνο του εντυπωσιακού επεισοδίου που αποκαλύπτεται στη θέση αυτή και το οποίο σφραγίστηκε από μεγάλη πυρκαϊά». Είναι επιβεβαιωμένο άλλωστε ότι αυτή η εγκατάσταση καταστράφηκε από μεγάλη πυρκαϊά. 

Οι ανασκαφές διεξάγονται από την ΚΕ΄ Εφορεία Αρχαιοτήτων δίπλα στα τείχη της κλασικής πόλης Κυδωνίας, σε περιοχή όπου έχει εντοπισθεί το μινωικό ανακτορικό κέντρο των Χανίων. Εκεί αποκαλύφθηκε η περιοχή της δυτικής εισόδου του ανακτόρου όπως ήταν διαμορφωμένη στα Μυκηναϊκά χρόνια με έναν πολύ μεγάλο εξωτερικό αύλειο χώρο. Σε αυτή την «αυλή» γίνονταν οι θυσίες, αιματηρές και αναίμακτες, ακολουθώντας συγκεκριμένο τελετουργικό, όπως υποδηλώνουν οι καμένοι καρποί και τα πολυάριθμα άκαυτα οστά ζώων (αιγοπροβάτων και αιγάγρων κυρίως, ενός χοίρου, δύο βοοειδών, προς το παρόν). Εκεί ακριβώς και τα οστά της γυναίκας! Στην ίδια αυλή εντοπίστηκε και τμήμα πήλινης πινακίδας με γραφή Γραμμική Β΄, όπου αναφέρεται ανδρικό όνομα. Ακόμη, ένα τμήμα πήλινης πινακίδας σε Γραμμική Α΄ με κατάλογο προϊόντων και ένας πήλινος ενεπίγραφος δίσκος, που χρονολογούνται από τον 17ο-15ο αι. π.Χ.

«Το εύρημα στο Καστέλι επιβεβαιώνει- για μία ακόμη φορά ασφαλώς - την ανθρωποθυσία στα Ανεμόσπηλια, στο μικρό ιερό κορυφής του όρους Γιούχτα, που ανέσκαψα το 1979» λέει ο καθηγητής κ. Γιάννης Σακελλάρακης. «Μόνο που εκείνο χρονολογήθηκε αρκετούς αιώνες πριν, τον 17ο αι. π.Χ. συγκεκριμένα,ενώ το θύμα βρέθηκε ακριβώς επάνω στον βωμό όπουτο είχε τοποθετήσει ο ιερέας,με το μαχαίρι μάλιστα ακόμη επάνω του. Οι σεισμοί που κατέστρεφαν την Κρήτη εκείνη την εποχή είχαν οδηγήσει ίσως τον ιερέα σε αυτή την ύστατη αλλά μάταιη πράξη, γιατί ακριβώς την ώρα της θυσίας το κτίσμα γκρεμίστηκε, θάβοντας στα ερείπιά του θύτη και θύμα». 

Η ιστορία δεν σταματά εδώ καθώς η εγχώρια επιστημονική κοινότητα υπό το κράτος ακραίου συντηρητισμού, στείρας αρχαιολατρίας και προγονοπληξίας δεν ήταν πρόθυμη τότε να αποδεχθεί το γεγονός ότι οι αρχαίοι Ελληνες, έστω οι Μινωίτες, προέβαιναν σε τέτοιες βάρβαρες πράξεις, έτσι ο ίδιος συνάντησε σφοδρή επίθεση. Και αυτό παρ΄ ότι οι ανακοινώσεις στο εξωτερικό διαδέχονταν η μία την άλλη χωρίς να υπάρξει καμία αμφισβήτηση από αρχαιολόγος και θρησκειολόγους για το προφανές. 

Τελετουργικές θυσίες: μια πολύ παλιά ιστορία.

 

Πρώτος ο σπουδαίος αρχαιολόγος Χ. Τσούντας αναφέρει ότι σε δύο σημεία των Μυκηνών εντόπισε πολλαπλές ανθρωποθυσίες. Ο Καρλ Μπλέγκεν εξάλλου ανέσκαψε ανθρωποθυσία στην Πρόσυμνα, ο Βόλγκραφ στο Αργος και ο Πέρσον στα Δενδρά, ενώ σχετική αναφορά κάνει και η Πρωτονοταρίου-Δεϊλάκη για την Καζάρμα. 

Ιδιαίτερη είναι η περίπτωση εξάλλου του βρετανού αρχαιολόγου Πίτερ Γουόρεν ο οποίος το 1979 επίσης, κατά τις ανασκαφές του στην Κνωσό, έφερε στο φως πλήθος οστών ζώων αλλά και ανθρώπων τα οποία έφεραν σημάδια από μαχαίρι. Ο ίδιος ερμήνευσε το εύρημα ως τελετουργικό κανιβαλισμό αλλά φυσικά η εντόπιοι επιστήμονες ήταν και πάλι αρνητικοί. 

Πλήθος οι αναφορές εξάλλου σε αρχαίες πηγές για ανθρωποθυσίες: Στο Λύκαιο όρος προς τιμήν του Δία. Στη Σπάρτη προς τιμήν της Αρτέμιδος. Στη Λευκάδα, στο Ακρωτήρι Λευκάτας, όπου ήταν το ιερό του Απόλλωνα. Ακόμη και στη Σαλαμίνα μετά τη ναυμαχία θεωρείται ότι ο Θεμιστοκλής θυσίασε τρεις Πέρσες αιχμαλώτους.

Πηγή