Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΚΑΙ Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΣΟΛΟΜΩΝΤΑ

ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ, ΦΛΑΒΙΟΣ ΚΛΑΥΔΙΟΣ επικληθείς Παραβάτης ή Αποστάτης.

Ο λατρεμένος αυτοκράτορας Ιουλιανός των νεο-εθνικών και η κατασκευή του ναού του Σολομώντα.

Ο αυτοκράτορας Ιουλιανός παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον μιας και, καθότι υπήρξε ο μοναδικός Βυζαντινός αυτοκράτωρ, ανάμεσα σε 97 άλλους, που δεν ακολούθησε τον Χριστιανισμό, χαρακτηρίζεται από τους νεο-Εθνικούς ως Έλλην, φιλόσοφος, ανεξίθρησκος κ.λ.π. 

Όμως πόσο αληθεύουν όλοι αυτοί οι καλλωπισμοί του από την νεο-Εθνική θρησκευτική μερίδα;

Ο αγαπημένος Ιουλιανός των νεο-εθνικών (στο θρήσκευμα) που ήθελε να ξαναχτίσει το ναό των Ιουδαίων.

«Το σχέδιό του να ξαναχτίσει τον Ιουδαϊκό ναό της Ιερουσαλήμ (Σολομώντα) είχε σκοπό να περιγελάσει τους χριστιανούς παρά να εξευμενίσει τους Ιουδαίους που για μακρύ διάστημα είχαν συνηθίσει να λατρεύουν στην Συναγωγή και που θα έβρισκαν την αναγέννηση των αιματηρών θυσιών εξαιρετικά συνταρακτικές. Το σχέδιο εξέπεσε όταν αναφέρθηκε (όπως και σε παλαιότερη και αργότερη περίπτωση) ότι «σφαίρες φωτιάς» αναπήδησαν από τα θεμέλια και τρόμαξαν τους εργάτες.» (Πηγή: Btitannica Deluce 2002, «Ιουλιανός», Stewart Henry Perowne (Ανατολιστής ιστορικός και λέκτορας. Συγγραφέας της ζωής και της εποχής του Ηρώδη του μεγάλου, το τέλος του Ρωμαϊκού κόσμου, το πολιτικό υπόστρωμα της Καινής Διαθήκης και άλλα)

Ο Ιουλιανός μάζεψε τεράστια ποσά από το δημόσιο ταμείο και περιμάζεψε πλήθος Ιουδαίων και Εθνικών εργατών και άρχισε να χτίζει τον ναού του οποίου τα θεμέλια ακόμη ήταν υπαρκτά. 

Ο καθείς αν θέλει μπορεί έστω και να μην πιστέψει τους χριστιανούς της εποχής και σύγχρονους του Ιουλιανού, τον Γρηγόριο τον Νανζιανζινό, τον Αμβρόσιο και τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο («πυρ εκπηδήσαν εκ των θεμελίων άπαντας διεμέλησεν»), τον Σωκράτη, τον Σωζομενό, τον Θεοδώρητο και τον Φιλοστόργιο ή τον Εβραίο ραββίνο Γεδαλία που όλοι περίπου ως σύγχρονοι (350-450 μ.Χ.) και σύμφωνα με τους οποίους η απόπειρα ανοικοδόμησης έγινε το 361 μ.Χ, καταμαρτυρούν μαζί την θαυματουργική αντίσταση του Θεού ενάντια στα σχέδια του Ιουλιανού. 

Αλλά είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστεί κανείς από την μαρτυρία του καλύτερου και πιο αμερόληπτου ΕΘΝΙΚΟΥ (στο θρήσκευμα) ιστορικού και φίλου του Ιουλιανού που αγαπούσε την αλήθεια, του Αμμιανού Μαρκελλίνου.

«Ο Ιουλιανός» λέει ο Αμμιανός «σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να χτίσει με ένα υπέρογκο ποσό τον υπερήφανο ναό και ανάθεσε αυτή την αποστολή στον Αλύπιο της Αντιοχείας. Ο Αλύπιος τέθηκε με ορμή στο έργο αυτό και υποβοηθήθηκε από τον κυβερνήτη της επαρχίας. Φοβερές σφαίρες φωτιάς, έβγαιναν μέσα από την γη και κοντά στα θεμέλια του ναού και συνέχισαν τις επιθέσεις τους, μέχρι που οι εργάτες, ζεματισμένοι συνεχώς, δεν μπορούσαν να πλησιάσουν. Τότε παράτησαν αυτή την προσπάθεια» (Πηγή: Newman's Ecclesiastical Miracles, σελ. 357)

Είναι επίσης εκπληκτικό ότι οι Χριστιανοί της εποχής, όπως ο Κύριλλος, Πατριάρχης της Ιερουσαλήμ, είχαν προειδοποιήσει τον Ιουλιανό για το ότι οι Χριστιανικές προφητείες των καιρών θεωρούσαν την ανοικοδόμηση του ναού, πριν από την έλευση του Αντίχριστου, αδύνατη. 

Είναι επίσης αξιοθαύμαστο το ότι ο στόχος του Ιουλιανού ήταν να ξεφορτωθεί αυτές τι γραφές κατασκευάζοντας τον ναό. Αλλά αυτή δεν ήταν η στιγμή και ούτε ο Ιουλιανός ήταν ο αναμενόμενος. Ο ναός θα μείνει στην κατάσταση που βρίσκεται μέχρις ότου «4 ὁ ἀντικείμενος καὶ ὑπεραιρόμενος ἐπὶ πάντα λεγόμενον Θεὸν ἢ σέβασμα, ὥστε αὐτὸν εἰς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ καθίσαι, ἀποδεικνύντα ἑαυτὸν ὅτι ἔστι Θεός.» Β΄ Προς Θεσσαλονικείς Κεφ. Β΄

ΣΧΟΛΙΑ ΠΕΡΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ: 

Σίγουρα είναι «λογικό» να υπάρχει από κάποιους τάση απόρριψης αυτής της μαρτυρίας ως ιστορικής αλλά δεν παύει να είναι μια μαρτυρία για την αποτυχία του Ιουλιανού να ξαναχτίσει τον ναό. Άξια προσοχής:

1. Ότι αυτή η μαρτυρία δεν διαψεύστηκε από κάποιο Εθνικό της εποχής συμπεριλαμβανομένων και των Ιουδαίων αλλά επιβεβαιώνεται από τον ιστορικό φίλο της αλήθειας και του Ιουλιανού, Εθνικού εις το θρήσκευμα Αμμιανού.

2. Ότι ο Ιουλιανός ως κυρίαρχος αυτοκράτορας δεν μπόρεσε με όλη την δύναμη που του έθετε το Αυτοκρατορικό του κύρος και το χρήμα να περιγελάσει τις προφητείες κτίζοντας τον ναό. Άλλοι ναοί χτίζονταν ή επιδιορθώνονταν ή χριστιανικοί βεβηλώνονταν. Αυτός ο ναός δεν έφθασε ούτε στο χτίσιμο των θεμελίων.

3. Ότι ο θάνατος του Ιουλιανού, καμιά φορά φέρεται ως δικαιολογία μη εκπλήρωσης του έργου που θα περιγελούσε τις προφητείες των Χριστιανών. Αλλά και αυτός ο θάνατος έχει διαφορά στην μη εκπλήρωση της προφητείας; Δηλαδή ο θάνατος του Ιουλιανού δεν το απέτρεψε τελικά μια και καλή από το να «περιγελάσει» τις προφητείες του Θεού; Δηλαδή με άλλα λόγια ο θάνατος του Ιουλιανού δεν είναι η μεγαλύτερη επιβεβαίωση της προφητείας ότι ο ναός δεν θα ξανά κατασκευαστεί πριν το τέλος των εποχών; Που η λογική διαφορά;

ΑΛΥΠΙΟΣ : Έλληνας της Αντιόχειας, αδελφός του Καισάριου, ανεψιός του Ιεροκλή, φίλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού του Παραβάτη, προς τον οποίο αυτός απευθύνει τις υπ. Αριθμό 29 και 30 επιστολές του. Κατ’ αρχάς διεύθυνε την Μεγάλη Βρεττανία (335 360 μ.Χ) ως τοποτηρητής (βικάριος), δηλαδή αντιπρόσωπος του Ιουλιανού. Έστειλε δε προς αυτόν χάρτη του όλου τότε γνωστού κόσμου, που συνοδεύονταν από δικό του επίγραμμα. Από αυτό φαίνεται ότι ο Αλύπιος με της ποίηση και τις γεωγραφικές μελέτες. Ο Ιουλιανός εκτιμώντας την υψηλότερη Εθνική μόρφωση του Αλύπιου και θέλοντας να τον χρησιμοποίηση αυτόν στην μελετημένη γενική αναμόρφωση του κράτους με την επαναφορά στην αρχαία θρησκεία, τον κάλεσε κοντά του και του ανέθεσε την ανοικοδόμηση του μεγάλου ναού του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ. Με το έργο αυτό ο Ιουλιανός σκοπούσε να καταισχύνη την προφητεία του Ιησού Χριστού για την κατάλυση του ναού αυτού. Κατά το 371 μ.Χ. ο Αλύπιος και ο υιός του Ιεροκλής κατηγορήθηκαν για φαρμακεία και εξορίστηκαν. 

Για αυτούς κύρια πηγή, εκτός από τις δύο αναφερόμενες επιστολές του αυτοκράτορα Ιουλιανού είναι ο Αμμιανός Μαρκελλίνος (βιβλ. Κ.Γ. 1,2 και 3 , ΚΘ 1, 44) και ο Λιβάνιος (επιστολ. 327, 1054 και 1583)

ΑΜΜΙΑΝΟΣ ΜΑΡΚΕΛΛΙΝΟΣ (Ammianus Marcellinus): Ιστοριογράφος από την Αντιόχεια που κατάγονταν από καλή οικογένεια (332 400 μ.Χ.) και Εθνικός στο θρήσκευμα. Υπηρέτησε κατ’ αρχάς στο σώμα των protectors domestici και έπειτα ως στρατιώτης για πολλά χρόνια περιήλθε την Γαλατία και την Ανατολή. Έζησε στην Αντιόχεια και μετά πήγε στην Ρώμη όπου ανέγνωσε μέρος του έργου του (rerum gestarum). Συνέγραψε 31 βιβλία από την βασιλεία του Νέρβα (υπήρξε δηλαδή συνεχιστής του Τάκιτου, και γι αυτό ο πληρέστερος τίτλος του έργου του είναι «rerum gestarum a fine Cornelli Taciti», μέχρι τον θάνατο του Ουάλεντου (95-375 μ.Χ.). Από αυτά σώθηκαν μόνο τα βιβλία 1431 (353 378 μ.Χ.). Το ύφος του Αμμιανού Μαρκελλίνου είναι πολύ ρητορικό, η εξιστόρηση μεστή με πολλές φορές αδέξιων εισαγόμενων παρεκβολών, ιδίως γεωγραφικών, αλλά ψυχρή και αμερόληπτη. Η γλώσσα του Μαρκελλίνου, που έμαθε την λατινική στο σχολείο και μη έχοντας ζωντανό γλωσσικό συναίσθημα, δεν είναι καλή.

Πηγή