Αρχαία Ελλάδα και η δηθεν ανεξιθρησκεία

Υπήρχε ανεξιθρησκεία στην αρχαία Ελλάδα;

Η δολοφονία της Κασσάνδρας

Θανατικές καταδίκες, καταναγκαστική εκπόρνευση και πολλά άλλα που επέβαλε η αρχαία ελληνική θρησκεία.

Η βία δεν είναι ανακάλυψη των Χριστιανών, σύμφωνα με τα λεγόμενα των Εθνικών, οι οποίοι φαίνεται ότι μεροληπτούν συχνά αδίκως έναντι τους και όπως θα φανεί και παρακάτω, δεν κατέχουν ή δεν θέλουν να παρουσιάζουν ορισμένες φορές πλήρως την αρχαία ιστορία των Ελλήνων κι ας δηλώνουν ορισμένοι τους υπερήφανοι Έλληνες. 

Την διαφορά πάνω στην αντίληψη του σεβασμού της ανθρώπινης ζωής και ελευθερίας, την έφερε ο Χριστιανισμός, μεταβάλλοντας την ηθική του ανθρώπου, παρόλο που δυστυχώς πολύ τραγικά γεγονότα παρουσιάστηκαν αργότερα και στις Χριστιανικές κοινωνίες.

Τα κυριότερα χαρακτηριστικά της αρχαίας ελληνικής θρησκείας.

1. Οι δούλοι στην αρχαία Ελλάδα ήταν υποχρεωμένοι να τιμούν τους θεούς της οικογένειας που ανήκαν - υπηρετούσαν

2. Οι πολίτες ήταν υποχρεωμένοι να συμμετέχουν στις εκδηλώσεις και στις λατρείες των θεών - προστατών των πόλεων που ζούσαν

3. Οι πολίτες της Αθήνας που ήθελαν να γίνουν αστυνομικοί έπρεπε να τιμούν τον Δία Ερκείο και τον Πατρώο Απόλλωνα, έπρεπε να έχουν οικογενειακούς τάφους και να σέβονται τους γονείς τους.

4. Για θρησκευτικούς λόγους ή προσχήματα μπορούσε κάποιος να θανατωθεί (βλέπε Σωκράτης, Φειδίας) . Ιδίως στην περίπτωση του Σωκράτη βλέπουμε μια θανατική καταδίκη με το πρόσχημα της εισαγωγής «καινών δαιμονίων» δηλαδή νέων θεοτήτων στην δημοκρατική πόλη της Αθήνας. 

Τι σημασία έχει αν τα κίνητρα ήταν πολιτικές διαφορές; Τεράστια θρησκευτική σημασία έχει ότι ο νόμος για εισαγωγή νέων θεοτήτων μπορούσε να καταδικάσει κάποιον σε θάνατο.

5. Ας κοιτάξει κανείς επίσης την επιβολή ποινής θανάτου για την αποκάλυψη των Ελευσίνιων και άλλων μυστηρίων, όπως επίσης και την θανατική καταδίκη για ασέβεια στην πόλη της Αθήνας.

6. Η ποινή για την ύβρη επί των θείων δίνει και ένα άλλο στοιχείο για την μη ανεξιθρησκία των αρχαίων. Αναρωτιέται κανείς πως ο νόμος ομιλούσε περί ύβρης όλων των θείων. (περίπτωση ανεξιθρησκίας). Πώς δηλαδή ο νόμος γνώριζε τους θεούς άλλων ξένων λαών, χωρών, πολιτών ή σκλάβων και απαγόρευε την ύβρη τους; 

Μάλλον απίθανο να συνέβαινε κάτι τέτοιο. Το σωστότερο και το πραγματικότερο είναι ότι η ποινή περιορίζονταν μόνο στις ύβρεις προς τους θεούς της πόλης - κράτους. Άρα οι ξένοι θεοί μπορούν να υβρίζονται ενώ σε αντίθετη περίπτωση η ύβρις προς τους εγχώριους επέφερε την «θεία τιμωρία» ή Νέμεσις.

7. Στην λατρεία της Θεάς Αφροδίτης, αν κάποια νέα δεν έκοβε τα μαλλιά της σύρριζα, τότε υποχρεώνονταν να εκπορνευτεί. Αυτό όχι μόνο δείχνει ότι δεν υπάρχει ανεξιθρησκία, αλλά αντιθέτως ότι υπάρχει θρησκευτικός εξαναγκασμός στην λατρεία. Όχι μόνο στην περίπτωση της αναγκαστικής εκπόρνευσης αλλά και στην επιβολή του κουρέματος. 

Φανταστείτε μια ανάλογη μορφή θρησκευτικής συμπεριφοράς στην σημερινή ζωή με τις θηλυκού φύλλου συγγενείς σας. Στις οργιαστικές τελετές, υπάρχει η απορία, αν συμμετείχαν όλοι οικειοθελώς ή σπρώχνονταν από το συγγενικό, κοινωνικό περιβάλλον προς τέτοιου είδους εκδηλώσεις. 

Αυτό δείχνει και την κοινωνική θέση της γυναίκας η οποία είναι υποχείριο της θρησκείας και του άνδρα. Αν δεν ήταν, τότε τέτοιες αυστηρές θρησκευτικέ ποινές θα γίνονταν και ενάντια σε άνδρες.

8. Οι ιερόδουλοι της εποχής δεν αποφάσιζαν ελεύθερα για την αφιέρωσή τους στους ναούς καθώς επίσης κάθε άλλο παρά στην λατρεία του θεού ήταν αφιερωμένοι (βλέπε ιερείς και επισκέπτες ναών)

9. Ο Αριστοτέλης κατηγορήθηκε για ασέβεια ή από κάποιον Δημόφιλο ή από τον Ιεροφάντη Ευρημέδοντα διότι είχε ανιδρύσει βωμό στην Ερμεία κ.α. Πριν δικαστεί έφυγε για την Χαλκίδα. Κατηγορήθηκε δε και ως άθεος. 

Ο Αριστοτέλης δήλωσε για τους αρχαίους Εθνικούς θεούς «Μυθηκὼς ἤδη προσῆκται πρὸς τὴν πειθὼ τῶν πολλῶν καὶ πρὸς τὴν εἰς νόμους καὶ τὸ συμφέρον χρῆσιν, τὰ περὶ θεῶν λεγόμενα δεν εἶναι ἀγαθά, οὔτε ἀληθῆ ἀλλὰ τυχαῖα.»

10. Ο Μέγας Αλέξανδρος, «ο Μέγιστος των Ελλήνων», εφόσον αυτοανακηρύχθηκε θεός (συνέπεια Εθνισμού) ζητούσε να συμπεριληφθεί το όνομά του στους Ολύμπιους θεούς. Ζητούσε μάλιστα από τους συντρόφους του αλλά και από άλλους Έλληνες να το προσκυνούν, όπως ανάλογα έκαναν οι Ασιάτες. 

Αυτό έρχονταν σε αντίθεση με τα πιστεύω της Ελλάδας για την προσωπικότητα των ελεύθερων πολιτών (δηλαδή ήταν αδύνατο το προσκύνημα ανθρώπου από άλλο άνθρωπο) με συνέπεια να μην δέχονται αρκετοί Έλληνες να τον προσκυνήσουν. 

Ο Μ. Αλέξανδρος σκότωσε αρκετούς από τους γνωστούς του, μέχρι να κατορθώσει να το επιβάλει αυτό. 

Μια φορά ο εκ Μακεδονίας αφηχθείς Κάσανδρος βλέποντας τους Ασιάτες να προσκυνούν τον Αλέξανδρο εγέλασε και είπε : «ἅτε δὴ τεθραμμένος ἑλληνικὼς κα τιοῦτο πρότερον μηδὲν ἑωρακὼς» και κτυπήθηκε με ορμή από τον Αλέξανδρο. Αυτή η νοοτροπία του Αλέξανδρου έφερε μεγάλη δυσαρέσκεια στο στράτευμα.

Πηγή