Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. ΙΕΡΑ ΠΟΡΝΕΙΑ, ΜΑΣΤΙΓΩΣΕΙΣ ΚΙ Ο ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ

ΜΑΣΤΙΓΩΣΕΙΣ, ΘΑΝΑΤΟΙ, ΠΟΡΝΕΙΑ ΕΠΕΒΑΛΛΕ Η ΑΡΧΑΙΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΣΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Είναι να απορεί κανείς από το ψεύδος και την λασπολογία των φανατισμένων Εθνικών, που ομιλούν τάχα για τα δικαιώματα της γυναίκας που καταπατήθηκαν από τον Χριστιανισμό. Όσοι αγαπάτε τόσο πολύ την θρησκεία της αρχαίας Ελλάδας, είστε διατεθειμένοι να αφιερώσετε γυναίκες, μανάδες, αδελφές και κόρες μόλις 14 ετών στα «ιερά» πορνεία της Αφροδίτης, όπως πράττανε οι αρχαίοι ημών πρόγονοι που τόσο λατρεύετε;

Εκείνοι λοιπόν οι ειδωλολάτρες φανατικοί, που συκοφάντησαν τον Απόστολο των Εθνών Παύλο και όρισαν την γυναίκα ως δήθεν υποχείριο του άνδρα στον Χριστιανισμό, ας πάρουν το μάθημά τους από την ιστορία, όπως αυτό απαιτεί η «Ελληνική» παιδεία.

Η ΙΕΡΗ ΠΟΡΝΕΙΑ ΚΑΙ Ο ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΜΟΣ της ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Πριν την πορνεία ας γίνει μια υπενθύμιση:

Ένας Αθηναίος ρήτορας αναφέρει στην έκταση του «προβλήματος» της εποχής του : 

«Έχομε τις παλλακίδες για την απόλαυση και τις συζύγους για να μας δίνουν νόμιμα τέκνα και να είναι πιστοί φύλακες του οίκου». 

(Πηγή: Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 21, άρθρο «οι γυναίκες της Αθήνας στην αρχαιότητα», Κ. Κιουπκιολής, σελ. 29)

Οι θεές των αρχαίων:

Οι ειδωλολάτρες είχαν κυρίως μια θηλυκή θεότητα, προσωποποίηση αφ ενός μεν της γενετήσιας ορμής και απολαύσεως…. Αυτή η θεότητα λατρεύονταν με πορνικά όργια, ιδίως κατά την άνοιξη… Όταν μια τέτοια λατρεία αντικαθιστούνταν από μια νεότερη με χειρότερα όργια, η παλιά θηλυκή θεότητα λάμβανε άλλες ιδιότητες (Άρτεμις, Διώνη, Περσεφόνη) 

(Πηγή: Παν. Κ. Χρήστου 7 Στερ. Ν. Σάκκος , καθηγητές Πανεπιστημίου και Βασ. Σ Ψευτόγκας και Θεοδ. Ζήσης , Διδάκτορες της Θεολογικής, Βιβλίο «Αθανασίου Αλεξανδρείας του Μεγάλου Απολογητικά 1», εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», σελ. 105-6)

Ο Λουκιανός λέει πως στην Φοινίκη (Από όπου προήλθε η λατρεία της Αφροδίτης) υπήρχε έθιμο επί των ημερών του να ξυρίζουν το κεφάλι τους οι γυναίκες προς τιμή της Αφροδίτης. Όσες δε γυναίκες δεν ήθελαν να ξυριστούν, υποχρεώνονταν να εκτεθούν ως πόρνες σε οποιονδήποτε και οσοδήποτε ξένους παρουσιάζονταν στον ναό, ενώ τα χρήματα που θα είσπραταν ανήκαν στον ναό (Λουκιανός, περί της Συρίης θεού, 6)

Ο Ηρόδοτος λέει πως οι γυναίκες της Βαβυλώνας σε όλη τους την ζωή εκπορνεύονταν στον ναό της Αφροδίτης με τους ξένους «προσκυνητές», αντί οποιουδήποτε ποσού, το οποίο αφιερώνονταν στον ναό (Ηροδότου ιστορίαι 1, 199) και δηλαδή ομιλεί περί της εν Βαβυλώνι και εν Κύπρω «ιερής» πορνείας, την οποία ονομάζει «αίσχιστη». 

Κάθε γυναίκα απαγάγεται από το σπίτι της και μένει φυλακισμένη για χρόνια ακόμη σε ένα ναό-πορνείο της Μύλιττας (Αφροδίτης) μέχρι κάποιος της κάνει τη «τιμή» να της πετάξει ένα ψιλό και να την πάρει για συνουσία! 

Η πρακτική αυτή υιοθετήθηκε λίγο αργότερα από τους Έλληνες.

«Ο δέ δή αίσχιστος τών νόμων εστί τοίσι Βαβυλωνίοισι όδε΄ δεί πάσαν γυναίκα επιχωρίην ιζομένην ες ιρόν Αφροδίτης άπαξ εν τή ζοή μιχθήναι ανδρί ξείνω. 

Πολλαί δέ καί ουκ αξιούμεναι αναμίσγεσθαι τήσι άλλησι, οία πλούτω υπερφρονέουσαι, επί ζευγέων εν καμάρησι ελάσασαι πρός τό ιρόν εστάσι, θεραπηίη δέ σφι όπισθε έπεται πολλή. Αι δέ πλέονες ποιεύσι ώδε΄ εν τεμένει Αφροδίτης κατέαται στέφανον περί τήσι κεφαλήσι έχουσαι θώμιγγος πολλαί γυναίκες΄ αι μέν γάρ προσέρχονται, αι δέ απέρχονται. Σχοινοτενέες δέ διέξοδοι πάνταν τρόπον οδών έχουσι διά τών γυναικών, δι΄άν οι ξείνοι διεξιόντες εκλέγονται. Ένθα επεάν ίζηται γυνή, ου πρότερον απαλλάσεται ες τά οικία ή τις οι ξείνων αργύρια εμβαλών ες τά γούνατα μιχθή έσω τού ιρού. Εμβαλόντα δέ δεί ειπείν τοσόνδε΄ «Επικαλέω τοι τήν θεόν Μύλιττα.» Μύλιττα δέ καλέουσι τήν Αφροδίτην Ασσύριοι. Τό δέ αργύριον μέγαθός εστι όσων ών΄ ου γάρ μή απώσηται΄ ου γάρ οι θέμις εστί΄ γίνεται γάρ ιρόν τούτο τό αργύριον΄ τώ δέ πρώτω εμβαλόντι έπεται ουδέ αποδοκιμά ουδένα. Επεάν δέ μιχθή, αποσιωσαμένη τή θεώ απαλάσσεται ες τά οικία, καί τωπό τούτου ουκ ούτω μέγα τί οι δώσεις ώ μιν λάμψεαι. Όσαι μέν νυν είδεός τε επαμμέναι εισί καί μεγάθεος, ταχύ απαλλάσσονται, όσαι δέ άμορφοι εαυτέων εισί, χρόνον πολλόν προσμένουσι ου δυνάμεναι τόν νόμον εκπλήσαι΄ καί γάρ τριέτεα καί τετραέτεα μετεξέτεραι χρόνον μένουσι. Ενιαχή δέ καί τής Κύπρου εστί παραπλήσιος τούτω νόμος.» (Ηρόδοτου, Ιστορίαι Α 199)

Μτφρ: 

Υπάρχει όμως ένα έθιμο αυτού του λαού(των Βαβυλωνίων) που είναι ολότελα αισχρό. Κάθε γυναίκα που είναι ιθαγενής στη χώρα πρέπει μια φορά στη ζωή της να δοθεί σε ένα ξένο. 

Πολλές πλούσιες γυναίκες, που είναι πολύ περήφανες να αναμιχθούν με τις άλλες, πηγαίνουν στο ναό μέσα σε σκεπασμένες άμαξες με ένα πλήθος υπηρέτες να ακολουθούν και να περιμένουν εκεί οι περισσότερες, πάντως, κάθονται στο περίβολο του ναού με μια κορδέλα από πλεγμένο κορδόνι γύρω από τα κεφάλια τους. 

Κι είναι πάρα πολλές, αφού ενώ άλλες κάθονται ήδη, άλλες έρχονται κι άλλες φεύγουν. Κι ανάμεσά τους υπάρχουν διάδρομοι πρός κάθε κατεύθυνση, για να περνούν οι άνδρες και να κάνουν την επιλογή τους. 

Μόλις κάθεται μια γυναίκα, δεν μπορεί να γυρίσει σπίτι της προτού ένας άνδρας πετάξει ένα ασημένιο νόμισμα στην ποδιά της και την πάρει μέσα να ξαπλώσουν μαζί. Πετώντας το νόμισμα, ο άνδρας πρέπει να πει: «Στο όνομα της θεάς Μύλιττας», αυτό είναι το όνομα της Αφροδίτης στα Ασσυριακά. 

Η αξία του νομίσματος δεν έχει καμία σημασία, αφού μόλις δοθεί γίνεται ιερό και ο νόμος απαγορεύει να το αρνηθεί η γυναίκα. Αυτή δεν έχει κανένα περιθώριο επιλογής, πρέπει να ακολουθήσει τον πρώτο άνδρα που θα της δώσει το νόμισμα. 

Αφού κοιμηθεί μαζί του, έχει κάνει το καθήκον της απέναντι στη θεά και μπορεί να επιστρέψει στο σπίτι της μετά από αυτό είναι αδύνατο να την ξελογιάσει κανείς, όσο μεγάλο ποσόν κι αν της προτείνει. 

Οι ψηλές, όμορφες γυναίκες καταφέρνουν γρήγορα να γυρίσουν στα σπίτια τους, ενώ οι άσχημες μένουν εκεί πολύ καιρό προτού εκπληρώσουν την υποχρέωση που τους επιβάλλει ο νόμος μερικές μάλιστα μένουν εκεί τρία και τέσσερα χρόνια! Ένα παρόμοιο έθιμο υπάρχει και σε μερικές περιοχές της Κύπρου.)

Κατά τους αποστολικούς χρόνους ο ναός της Αφροδίτης στον Κόρινθο είχε 1000 πόρνες ιερές δούλες πιστές στο ιερό της Αφροδίτης 

«Καί πλήθος γυναικών τών εργαζομένων από τού σώματος, ών αι πλείους εισίν ιεραί. τρόπον γάρ δή τινα μικρά Κόρινθός εστιν η πόλις΄ καί γάρ εκεί διά τό πλήθος τών εταιρών, αί τής Αφροδίτης ήσαν ιεραί, πολύς ήν ο ενεπιδημών καί ενεορτάζων τώ τόπω΄ οι δ΄ εμπορικοί καί στρατιωτικοί τελέως εξανηλίσκοντο, ώστ’ επ’ αυτών καί παροιμίαν εκπεσείν τοιαύτην» 

(Στράβωνος, Γεωγραφικά ΙΒ 36 ή αλλιώς C. 559)

ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΤΙΑΔΩΝ

Ιερή υποχρέωση για τις Εστιάδες ήταν η διαφύλαξη της παρθενίας τους. Εάν κανένας κατά το διάστημα της υπηρεσίας της εκουσίως έπαυε να είναι παρθένος τότε θαβόταν ζωντανή 

(Λίβιος II 42,10-11 VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχος, Numa X.). 

Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο - τον τάφο της. Εκεί, προμηθευόταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά...Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε προτιμήσει την αυτοκτονία. 

Σε αυτό το υπόγειο ήσαν ειρκτή στο πεδίο των κακούργων (campus sceletatus) παρά το Κυρινάλιον λόφο, ο δε συνένοχος, καταδικάζονταν στον δια ραβδισμού θάνατο εις το Forum Boarium. Και στην περίπτωση αυτή πολλές φορές η θεά έσωζε τις αθώες. Η Εστιάς Τουκκία απέφυγε την τιμωρία, κομίζονταν με την αρωγή της θεάς ύδωρ εκ του Τίβερη εις το ναό εντός χάλκινου κόσκινου, προ των οφθαλμό των δικαστών της.

Πηγή: Μαρία Μπίστη, Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σσ. 654 - 655

ΜΑΣΤΙΓΩΣΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΑΡΤΕΜΗ ΟΡΘΙΑ & ΔΙΟΝΥΣΟ

Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησης Λακωνικά, 16. 7-11:

«Εις το μέρος που ονομάζεται Λιμναίον υπάρχει το ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος. Το άγαλμα της Ορθίας Αρτέμιδος που έχουν οι Λακεδαιμόνιοι προήλθε από τους βαρβάρους. Αυτοί που βρήκαν αυτό, ο Αστράβακος και ο Αλώπεκος γυιοί του Ίρβου, όταν βρήκαν το άγαλμα αμέσως τρελάθηκαν. Επίσης οι κάτοικοι των συνοικιών της Σπάρτης θυσιάζοντες εις την θεά για να λύσουν διαφορά την οποία είχαν, όχι μόνο δεν την έλυσαν, αλλά και κατέληξαν να σκοτωθούν μεταξύ τους και πολλοί φονεύτηκαν κατά την συμπλοκή γύρω από τον βωμό της θεάς, ενώ όσοι έζησαν πέθαναν όλοι από φοβερή ασθένεια. Και υπάρχει παράδοση ότι έπειτα από το γεγονός αυτό, έκαναν ανθρωποθυσίες στον βωμό και θυσιαζόταν εκείνος στον οποίο έπεφτε ο κλήρος. Ο Λυκούργος κατήργησε το έθιμο αυτό και το αντικατέστησε με μαστιγώσεις εφήβων γύρω από τον βωμό και έτσι γεμίζει με αίμα όταν γίνονται οι μαστιγώσεις. Έτσι εκπληρώνεται η θέληση της θεάς, αφού ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα. 

Η ιέρεια που κρατάει το ξόανο βρίσκεται εκεί την ώρα της μαστίγωσης. Το ξόανο είναι πολύ μικρό και ελαφρύ, αλλά όταν οι μαστιγωτές χτυπούν ελαφρά κάποιον έφηβο, λόγω της ωραιότητάς του ή του αξιώματός του, τότε το ξόανο γίνεται πολύ βαρύ στα χέρια της ιέρειας. Τότε αυτή κατηγορεί τους μαστιγωτές και φωνάζει ότι πιέζεται από το βάρος εξαιτίας τους. Έτσι το άγαλμα αυτό συνήθισε από τις ανθρωποθυσίες στην Ταυρίδα να ευχαριστιέται από τα αίματα των ανθρώπων».

Μτφρ: 

Το μέρος που ονομάζεται Λιμναίο είναι αφιερωμένο στην Ορθία Άρτεμη ... Όταν οι Λιμνάτες Σπαρτιάτες και οι Κυνοσουρείς και αυτοί από τη Μεσόα και την Πιτάνη προσφέροντας θυσία στην Άρτεμη κατέληξαν σε διαμάχες και έφθασαν σε φόνους και πολλοί πέθαναν στον βωμό, ενώ κάποια αρρώστια σκότωσε τους υπολοίπους. Τότε κάποιος χρησμός τους όρισε να ραντίζουν τον βωμό με ανθρώπινο αίμα και θυσίαζαν όποιον καθόριζε ο κλήρος. Ο Λυκούργος όμως αντικατέστησε το έθιμο αυτό με μαστιγώσεις εφήβων κι έτσι ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα. Η ιέρεια με το ξόανο βρίσκεται κοντά τους. Το ξόανο είναι ελαφρύ εξαιτίας του μικρού μεγέθους του. Αλλά αν κάποτε οι μαστιγοφόροι χτυπούν με φειδώ εξαιτίας της ομορφιάς ή της κοινωνικής θέσης ενός εφήβου, τότε το ξόανο γίνεται βαρύτερο για τη γυναίκα και εκείνη το κρατά με δυσκολία. Τους κατηγορεί και λέει ότι υποφέρει εξαιτίας τους. Αυτή η προτίμηση του αγάλματος για ανθρώπινο αίμα έχει παραμείνει από την εποχή των θυσιών στη Ταυρική.

«Μετά δε Στύμφαλόν εστιν Αλέα, συνεδρίου μεν του Αργολικού μετέχουσα και αύτη, ʼλεον δε τον Αφείδαντος γενέσθαι σφίσιν αποφαίνουσιν οικιστήν. Θεών δε ιερά αυτόθι Αρτέμιδός εστιν Εφεσίας και Αθηνάς Αλέας, και Διονύσου ναός και άγαλμα. Τούτω παρά έτος Σκιέρεια εορτήν άγουσι, και εν Διονύσου τη εορτή κατά μάντευμα εκ Δελφών μαστιγούνται αι γυναίκες, καθά και οι Σπαρτιατών έφηβοι παρά τη Ορθία.» 

Μτφρ: 

«Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα (χωριό Αλέα πρώην Μπουγιάτι), που και αυτή μετέχει στην αργολική ομοσπονδία. Εδώ υπάρχουν τα ιερά της Εφεσίας Αρτέμιδος, της Αλέας Αθηνάς και του Διονύσου, με άγαλμα του θεού. Κάθε χρόνο τελούν προς τιμήν του τα Σκιέρεια, όπου, σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, μαστιγώνονται οι γυναίκες, όπως και οι έφηβοι των Σπαρτιατών στη γιορτή της Ορθίας» 

(Πηγή: Περιηγήσεις Παυσανία από την Αργολίδα στην Αρκαδία, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, Νο 249. 19 Αυγούστου 2004 σελ. 13,14).

Πηγή