ΔΙΟΝΥΣΟΣ. Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΛΛΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

ΔΙΟΝΥΣΟΣ, Η ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΦΑΛΛΟΥ.

Δήλος, Μνημείο Καρυστίου (περ. 300 π.Χ.). Στην ανάγλυφη παράσταση της νότιας όψης, βλέπουμε τον «ένδοξο θεό» Διόνυσο, ο οποίος δεν μπορεί να βαδίσει όρθιος απ’ το μεθύσι και υποβαστάζεται από μια μαινάδα. Δίπλα ένας χαρούμενος σάτυρος κηρύττει το μήνυμα της «θεϊκής» μέθης, ανηθικότητας, παραλογισμού και της καταστροφής της υγείας εντελώς αντίθετης με το αθλητικό, υγιεινό και ιατρικό ιδεώδες.
Πάνω από τον θεό Διόνυσο βλέπουμε το σήμα κατατεθέν της «ιερής» και «σεβάσμιας» λατρείας των Εθνικών προγόνων μας, ανδρικό γεννητικό μόριο σε στύση. 

ΦΑΛΛΙΚΕΣ ΛΑΤΡΕΙΕΣ ΚΑΙ ΘΕΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ

Νεοπαγανιστές και φιλόλογοι, διδάσκουν ότι οι εορτές του φαλλού ήταν στην αρχαία Ελλάδα εορτές της γονιμότητας. Μπορεί να ήταν. Το πρόβλημα όμως είναι ο ανορθολογισμός του μύθου της ακολασίας του θεού Διονύσου που γέννησε ή ταυτίστηκε από τους Έλληνες με αυτή την λατρεία. Η ανάλυση του μύθου του Διονύσου αποδεικνύει για ακόμη μια φορά τον ανορθολογισμό των αρχαίων θεοτήτων και την ψευδή, συνεπώς, θεολογική τους υπόσταση. Ίσως σε παγκόσμια πρωτοτυπία, ο Διόνυσος παρουσιάζεται μέσα από την ελληνική μυθολογία ως νεκρόφιλος, ομοφυλόφιλος, αυνανιστής και επινοητής του ακόλαστου και ανοήτου σύγχρονου γυναικείου «δονητή».

Οι νεοπαγανιστές διατείνονται πως ο Διόνυσος είναι «χαρά και έρωτας» ή πως ο Διόνυσος ήταν «υπαρκτό πρόσωπο με εξέχουσες ικανότητες». Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι είχαν και μερικές διαφορετικές απόψεις για τους θεούς τους, τις οποίες οι νεοπαγανιστές δεν αποτολμούν να δημοσιεύσουν στα εγχειρίδια της εθνικιστικής μανίας τους.

Ο απολογητής και φιλόσοφος Κλήμης ο Αλεξανδρινός, που ενοχλεί με τα γραπτά πολύ τους νεοπαγανιστές, περιγράφει ανάμεσα στις άλλες ακολασίες των αρχαίων θεών των Ελλήνων, στο έργο του «Προτρεπτικός προς Έλληνας», την ανορθολογική γέννηση της λατρείας του φαλλού από τους τελευταίους. Η αναφορά και του ζητήματος της δουλείας των αρχαίων θεών που παρουσιάζεται επίσης παρακάτω, γίνεται εις αντίκρουση του γελοίου επιχειρήματος των νεοπαγανιστών πως «ο Χριστιανισμός είναι θρησκεία για δούλους».

«34, 2 Ἀλλὰ τὰ μὲν ἐπὶ Ἄγρᾳ μυστήρια καὶ τὰ ἐν Ἀλιμοῦντι τῆς Ἀττικῆς Ἀθήνησι περιώσται· αἶσχος δὲ ἤδη κοσμικὸν οἵ τε ἀγῶνες καὶ οἱ φαλλοὶ οἱ Διονύσῳ ἐπιτελούμενοι, κακῶς ἐπινενεμημέμοι 3 τὸν βίον. Διόνυσος γὰρ κατελθεῖν εἰς Ἅδου γλιχόμενος ἠγνόει τὴν ὁδόν,  ὑπισχνεῖται δ’ αὐτῷ φράσειν, Πρόσυμνος τοὔνομα, οὐκ ἀμισθί· ὁ δὲ μισθὸς οὐ καλός, ἀλλὰ Διονύσῳ καλός· καὶ ἀφροδίσιος ἦν ἡ χάρις, ὁ μισθὸς, ὃν ᾐτεῖτο Διόνυσος· βουλομένῳ δὲ τῷ Θεῷ γέγονεν ἡ αἴτησις, καὶ δὴ ὑπισχνεῖται παρέξειν αὐτῷ, εἰ ἀναζεύξοι, 4 ὅρκῳ πιστωσάμενος τὴν ὑπόσχεσιν. Μαθών ἀπῆρεν· ἐπανῆλθεν γάρ· ἀφοσιούμενος τῷ ἐραστῇ ὁ Διόνυσος ἐπὶ τὸ μνημεῖον ὁρμᾶ καὶ πασχητιᾷ. Κλάδον οὖν συκῆς, ὡς ἔτυχεν, ἐκτεμὼν ἀνδρείου μορίου σκευάζεται τρόπον ἐφέζεταί τε τῷ κλάδῳ, τὴν ὑπόσχεσιν ἐκτελῶν τῷ νεκρῷ

5 Ὑπόμνημα τοῦ πάθους τούτου μυστικὸν φαλλοὶ κατὰ πόλεις ἀνίστανται Διονύσῳ· "εἰ μὴ γὰρ Διονύσῳ πομπὴν ἐποιοῦντο καὶ ὕμνεον ᾆσμα αἰδοίοισιν, ἀναιδέστατα εἴργασατ’ ἄν", φησίν, ἡράκλειτος, "ωὑτὸς δὲ Ἄιδης καὶ Διόνυσος, ὅτεῳ μαίνονται καὶ ληναΐζουσιν", οὐ διὰ τὴν μέθην τοῦ σώματος, ὡς ἐγὼ οἶμαι, τοσοῦτον ὅσον διὰ τὴν ἐπονείδιστον τῆς ἀσελγείας ἱεροφαντίαν.

35,1 Εἰκότως ἄρα οἱ τοιοίδε ὑμῶν θεοὶ δοῦλοι παθῶν γεγονότες, ἀλλὰ καὶ πρὸς τῶν Εἰλώτων καλουμένων τῶν παρὰ Λακεδαιμονίοις δούλειον ὑπεισῆλθεν ζυγὸν Ἀπόλλων Ἀδμήτῷ ἐν Φεραῖς Ἡρακλῆς ἐν Σάρδεσιν Ὀμφάλῃ, Λαομέδοντι δ’ ἐθητευε Ποσειδῶν καὶ Ἀπόλλων, καθάπερ ἀχρεῖος οἰκέτης, μηδὲ ἐλευθερίας δήπουθεν δυνηθεὶς τυχεῖν παρὰ τοῦ προτέρου δεσπότου· τότε καὶ τὰ Ἰλίου τείχη ἀνῳκοδομησάτην τῷ Φρυγί.»

[Μτφρ: 34, 2 Τα μυστήρια στην Άγρα όμως και στον Αλιμούντα της Αττικής έχουν περιορισθεί στην Αθήνα· άλλα τώρα είναι παγκόσμιο αίσχος οι αγώνες και οι φαλλοί πού αφιερώνονται στον 3 Διόνυσο και πως επιβεβλημένοι στη ζωή. 

Ο Διόνυσος, όταν επιθύμησε να κατεβεί στον Άδη, αγνοούσε το δρόμο, άλλα κάποιος με το όνομα Πρόσυμνος υπόσχεται να του τον πει όχι χωρίς αμοιβή. Ο δε μισθός δεν ήταν καλός, αν και στον Διόνυσο φαινόταν καλός· ο μισθός πού ζητήθηκε από τον Διόνυσο, ή χάρις, ήταν ερωτικής μορφής. Ο θεός έκαμε εκουσίως δεκτή την αίτησι και υπόσχεται στον συνομιλητή να του προσφέρει ό,τι ζητεί, αν επιστρέψει, επιβεβαιώνοντας την υπόσχεση με 4 όρκο. Όταν επήρε την πληροφορία για τον δρόμο, αναχώρησε, επέστρεψε πάλι, άλλα δεν ευρίσκει τον Πρόσυμνο, διότι είχε αποθάνει. Πιστός στην υπόσχεση προς τον εραστή ο Διόνυσος ορμά προς το μνήμα, γεμάτος ερωτικό πάθος. Έκοψε λοιπόν στην τύχη ένα κλάδο συκής, τον διαμορφώνει σαν ανδρικό μόριο, κι κάθισε επάνω στον κλάδο, εκπληρώνοντας την υπόσχεση προς τον νεκρό.

5 Ως υπόμνησης μυστηριακή αυτού του πάθους ανεγείρονται στις πόλεις προς τιμήν του Διονύσου φαλλοί. 

«Αν δεν ετελούσαν πομπή για χάρη του Διονύσου», λέγει ό Ηράκλειτος (απόσπασμα 15 Diels) «και δεν έψαλλαν ύμνο στα απόκρυφα του, θα γίνονταν πράγματα αναιδέστατα- είναι δε ο ίδιος Άδης και Διόνυσος, στον όποιο αφιερώνουν τις μανιακές βακχικές εορτές», όχι τόσο από τη σωματική μέθη, όπως νομίζω εγώ, όσο από την επονείδιστη μύησι στην ασέλγεια.

35,1 Ευλόγως λοιπόν οι τέτοιοι θεοί σας, πού ήσαν δούλοι των παθών, υπηρέτησαν και ως δούλοι σε ανθρώπους· ο Απόλλων υποβλήθηκε στο ζυγό του δούλου πριν από τους λεγόμενους Είλωτες των Λακεδαιμονίων, κοντά στον Άδμητο στις Φερές, ο Ηρακλής κοντά στην Ομφάλη στις Σάρδεις, ο Ποσειδών και ο Απόλλων ήσαν υπηρέτες τοϋ Λαομέδοντος· ό δεύτερος μάλιστα, σάν αχρείος υπηρέτης, χωρίς ποτέ νά μπόρεση νά απόκτηση τήν ελευθερία άπό τον προηγούμενο κάτοχο. Αυτοί οι δύο τότε οικοδόμησαν και τα τείχη του Ιλίου για τον Φρύγα.]

Πηγή: 1. Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας, Κλήμεντος Αλεξανδρέως Άπαντα τα Έργα 1, Προτρεπτικός Προς Έλληνας, Β΄ 34,2 - 35,1 Πατερικές Εκδόσεις «Γρηγόριος ο Παλαμάς», Επόπτης - Επιμελητής Εκδόσεως Ελευθέριος Γ. Μερετάκης, Πτυχιούχος Θεολογίας, Εκδοτικός Οίκος Ελευθερίου Μερετάκη «Το Βυζάντιον», σσ. 94-97))

Πηγή